Oog in oog met de berggorilla's

Vroeg in de ochtend (5:30 Oeganda tijd, 3:30 NL tijd) staan we op voor een van de hoogtepunten van deze reis. We gaan op zoek naar de berggorilla's. Hiervan zijn er in de wereld zo'n 800 waarvan er 400 in het Virunga National Park zitten. Dit park bevindt zich in Rwanda, Uganda en Congo. De andere 400 zitten in het Bwindi National Park. En daar gaan wij heen.

Na 1,5 uur over een zeer hobbelige onverharde weg komen we op de plek waar de de rangers ontmoeten en een briefing krijgen. We huren zogenaamde porters. Zij dragen onze bagage en helpen ons klauteren over de steile paden. Hoewel het in eerste instantie wat ongemakkelijk voelde mensen in te huren om je spullen te dragen. Begrepen we al snel dat we de lokale economie om het park er flink mee helpen. Het kost slechts $15 (excl. tip) maar dat is voor hen een flink inkomen. Los daarvan leren ze dat gorrila's hen een boterham bezorgen, wat hen op den duur moet beschermen. Los hiervan waren we al snel blij dat we ze hadden ingehuurd. De hitte is soms behoorlijk pittig en dan smalle hobbelige steile paden omhoog en naar beneden. De helpende hand was dus zeer welkom.

Met deze trip kun je of na zo'n 2 uur de groep gorilla's al gevonden hebben. Of je hebt pech en moet een lange trek tot wel 8 uur maken. Wij hadden mazzel. Ze bevonden zich op de rand van het park. Na een mooie toch over de heuvels met akkers en kort stuk door het bos hebben we ze gevonden. Verscholen in de bosjes kregen we er eerst moeilijk zicht op. Dit hadden de rangers takken weg. Zo konden we van heel dichtbij gorrilla's zien: 2 kleintjes, een puber, een moeder en de zilverug. Maar de apen zitten niet stil. Dit echter in ons voordeel. Aan de rand was net een stuk bos gekapt voor de theeplantage. Zoals verteld is dit een natuurlijke barrière bedoelt om de gorilla's in het bos te houden, weg van de akkers. We hopen maar dat het waar is. Maar opeens stond er een gorilla in het open veld. Slechts een paar meter van ons vandaan. Die volgden we tot hij een boom in klom en daar rustig ging eten. Caroline stond vlakbij die boom de filmen. En toen na een tijdje besloot de aap de boom te verlaten. Met als gevolg dat Caroline op slechts een meter van de gorilla stond. Gelukkig waren ze rustig en voelden ze zich niet bedreigd en konden we zo mooi foto's maken en dit wonderlijke dier van dichtbij bewonderen. Na verloop van tijd kwam de hele familie inclusief zilverrug tevoorschijn op het open veld. Wat een prachtig gezicht. De zilverrug poseerde nog even voor ons en toen verdwenen ze het bos weer in. Voor ons het moment om weer terug te gaan.

Echter een van onze reisgenoten had haar enkel verzwikt en kon de tocht terug niet meer lopen. Na een uitgebreide lunch is in de tussentijd gebeld voor hulp. Dus werd er een 'African helikopter' ingevlogen. Lees brancard. Hollend kwamen een paar mannen aanrennen met de brancard. Al snel gevolgd door nog meer mannen en nog meer. Zo'n twintigtal mannen drongen zich om de brancard. Iedereen wilde tillen. Een gemoedelijke chaos volgde. Na de vraag: wie wil tillen? Staken ze allemaal de hand op. Eerlijk werden de namen opgeschreven. Immers deze hulp bracht flink wat geld in het laadje. Ze 'patiënt' nam plaats en met een vliegende vaart zetten de mannen de pas erin en al snel zagen we ze niet meer.

Morgen een rustige dag aan Lake Mutanda. We krijgen geen genoeg van dit uitzicht. En dan door naar Queen Elisabeth National Park voor een safari.