landschap van Dali, Butch Cassidy & Sundance Kid

Het is zover, we gaan vier dagen met een 4wd op pad met La Torre Tours. We gaan met twee auto's. In elk zitten vier man en we hebben een kok bij ons. De backpacks worden het dak op gehezen en in zeil in gepakt. En dan gaan we, met als eindbestemming Uyuni met de beroemde zoutpannen.

We zijn enigzins geaclimatiseerd, de hoogte beneemt ons niet meer telkens de adem. Echter Tupiza ligt op 3000 meter hoogte, de eerste twee dagen zullen we klimmen naar 5000 meter hoogte. Het is de vraag hoe goed we dat kunnen handelen. Aan de auto's zal het niet liggen. Het zijn forse toyota landcruisers met v8 motoren. Die willen wel.

We beginnen met de klim en rijden door een prachtig landschap met bijzonder door de wind uitgesneden bergen. De eerste dag moeten we veel rijden, zo'n 280 km. Omdat je heel geleidelijk klimt en dit visueel niet zo in de gaten hebt, is het een rare gewaarwording te merken hoe zwaar het ademen wordt. We drinken veel water, maar het kan niet voorkomen dat we hoofdpijn krijgen. Maar we zien onderweg zoveel schitterends dat we het verdringen.

De gids stopt en legt uit dat vederop St Vincent ligt, vervolgens vertelt hij het verhaal over de Amerikaansw outlaws Butch Cassidy en Sundance Kid die hier hun graf vonden na een mislukte roof. Helaas had hij de handrem iets te enthousiast aangezet, met als gevolg dat de rem vast zit aan het wiel. Hij doet zijn overal aan en begint te sleutelen, nancu belt de andere auto en wij kijken bedremmeld toe. Onze bedachten gaan Namibië, zo hebben wij er ook 6 keer bij gestaan. Het lijkt erop dat de rem los ks, de andere auto is ook weer bij ons en helpt met de bandendruk. En als we een tijdje rijden ruiken we een viese brandlucht. We staan stil en de zwarte rook stijgt op, de rem was toch nog niet helemaal los. De mannen heizen zich weer in de overal en gaan sleutelen. Nancy besluit de lunch te maken en klapt de klep open. Al snel staat er vers eten voor ons klaar. En als we klaar zijn en ook nog een band vervangen is, kunnm we door.

We komen langs een wit meer vol flamingo's. En later een hele karavaan Llama's, de broodwinning van de mensen hier. Ze hebben vrolijke roze wollen bolletjes aan hun oren en soms om hun nek, ter herkenning van wie welke lama is. In februari worden ze helemaal versierd ter ere van carnaval. We zien ook de bedreigde vicuña's, de kleimste lamasoort. We verwonderen ons hoe die beesten hier overleven. Er groeit nauwelijks wat en wat er is is dor. Alleen bij de kleine rivieren is het wat groener, masr het houdt niet over.

Op 4850 meter stoppen we bij een ruine die Spaanse kolonisten hebben achter gelaten. Hier hebben ze de inca's gedwongen in de mijnen te werken om zilver, goud, koper en kwarts te winnen. De mijndoorgang is immens smal. We strompelen langs de huizen. Met elke stap zwaar ademend. Ik begin me duizelig en slap te voelen. Gelukkig gaan we door naar ons eerste hostel. Daar ga ik direct naar bed met koortsrillingen, helaas heb ik hoogteziekte en ik voel me flink ellendig. Gelukkig hebben de gidsen helende planten mee waar thee van wordt getrokken. Ik knap al snel wat op maar ben doodop en ga snel slapen.

Op dag twee gaan we het nationale park in. Ik voel me beter, maar nog steeds wat slap en hoofdpijn. Maar iedereen heeft daar in meer of mindere mate last van. We gaan naar de Dali woestijn. Als we aankomen is de naam duidelijk, alsof Dali het zelf geschilderd heeft. Meerkleurige bergen geven het landschap een vreemd uiterlijk. Middenin een emerald groen meer dat giftig is. Op de terugweg stoppen we bij de hotsprings die uitkijkt over een maanachtig woestijnlandschap. Hoewel lekker warm helpt het niet bij hoogteziekte. We zijn allemaal duf en hebben af en aan hoofdpijn. Maar je wend eraan. We drinken veel en maken regelmatig stops voor bano naturales. Er is namelijk op enkele dorpen na, niks hier.

Later op de dag zien we de geisers op het hoogste punt van deze trip (5000 meter!). Een spuwt groter rookpluimen, in de ander kookt melkachtig water of blubt en borrelt modder. Het ruikt naar rotte eieren. Ik stap op een op het oog onschuldig stuk grond. Onder de druk van mijn gewicht spat het open en er komt direct een sissend geluid uit. Opassen geblazen! Dan naar onze laatste stop die dag: laguna colorado, een rood meer midden in de woestijn. Het zit vol algen en door de fotosynthese kleuren die rood en daarmee het hele meer. Ook hier vinden we veel flamingo's. Het heeft een prachtig en surreel zicht: knalroze vogels sierlijk lopen en eten in een rood meer.

Het eten wordt door Nancy, de kok, klaar gemaakt en wij kunnen ons warmen aan de houtkachel. Binnen een mum van tijd staat het hele vertrek blauw van de rook omdat de afvoerbuis nogal verrot is en er te veel hout op het vuur is gegooid zodat de vlammen de kachel uit slaan. Net als vorige avond is er slechts 3 uur stroom, dus na het eten gaan we vroeg slapen. En dat is fijn want de hoogte is uitputtend en de koorts komt een klein beetje terug.

De volgende dag voel ik me fit. Ik heb de dag ervoor coca bladeren geknauwd, wellicht dat dit hielp. Hier doet iedereen dat tegen de hoogte. Het is bitter. Je moet er stevia bij doen en dan komen de sappen beter los. Het is ook oppeppend. We rijden weer langs het rode meer dat nu blank is, de fotosynthese moet weer op gang komen. Vandaag stoppen we bij twee andere lagunes die als edelstenen schitteren in het harde en dorre landschap met erin knalroze stippen van flamingo's. Even later stoppen we bij intrigerende rotsformaties. Eentje lijkt op een boom. De zon zorgt voor bijzondere schaduwen. Weer later hebben we uitzicht op een actieve vulkaan.

Hoewel we nu al drie dagen door een dor landschap rijden, verveelt het niet. Telkens veranderen de kleuren en vormen, zie je prachtige meren, kloven. Hoe de gidsen de weg zonder aarzelen vinden, oogt onze bewondering. Alles bestaat uit grrvel of zamdwegen, nagenowg geen bordjes die de richting aangeven. En in tegenstelling tot onze bus, snijdt de lamdcruiser erdoorheen alsof het boter is. De wind snijdt overal doorheen. Onze haren zitten vol zand en neuzn vol stof. Vanavond hebben we eindelijk een warme douche, na 3 dagen stofhappen zal dat een verademing zijn.

Ons laatste hotel is vlakbij de zoutvlakte van Uyuni en geheel opgetrokken uit zout. De gangen en kamers hebben een vloer van zoutgravel, tafels en stoelen zijn van zout en ook de bedbodems. Enige wat niet van zout is, zijn de badkamers en douche. We kopen een kaartje voor de douche en zitten gezellig in de rij op ons beurt te wachten. We gaan na het eten vroeg slapen want we moeten om 4:00 opstaan zodat we op tijd op de zoutpan zijn voor de zonsopgang. Als we klaar staan blijken onze gidsen zich te hebben verslapen, de kok sjeest naar ze toe om ze wakker te maken. In het donker en de kou laden we de auto's vol en we gaan.

Het is surreel om in het donker over een gladde vlakte te rijden, langzaam zien we een oranje streep van de opkomende zon. We parkeren op de zoutpan en genieten van de mooiste zonsopgang die we ooit hebben gezien. De hemel is helder en kleurt aan de zonzijde rood/oranje en aan de andere zijde blauw, paars en roze. We staan op hard aangestampt zout, de vloer heeft een bizar patroon dat overal gelijk is en is ontzettend wit. In de verte zien we enkele bergen en vulkanen. Wat is dit speciaal!

Als de zon op is gaan we naar het 'eilandje' waar veel cactussen groeien. Ze zijn erg groot, en als je bedenkt dat ze per jaar 1cm groeien is al snel duidelijk dat ze duizend jaar oud zijn. Het is een prachtige plek met zicht op de zoutpan, we hebben hier ons ontbijt. En daarna door naar de plek voor de 'crazy pics' zoals de gids zegt. We hebben een uur om gekke foto's te maken. Alles is wit en door met het perspectief te spelen kun je hele gekke dingen doen, zoals Robert die op mijn hand staat en me een kus geeft, of ik die robert eet als een haring. We hebben er ontzettend veel lol mee en vergeten de tijd. En we hebben mazzel, ook deze vierde dag stralend blauwe lucht waardoor de contrasten met de witte vloer en ons extra groot zijn.

En dan zit het er bijna op. We gaan nog naar een dorpje voor lunch en het kerkhof van oude locomotieven uit 1850 en dan is het tijd om afscheid te nemen. We worden bij het busstation afgezet. En omdat het pas 13:00 besluiten we de bus van 14:00 naar Potosi te nemen als tussenstop naar Sucre. Regelen van buskaartjes is heel anders dan in Argentinie. Op straat roepen vrouwtjes de plaatsen en vertrektijd om. Ter plekke koop je een kaartje. Niks loketten met pc's die alles regelen. En het heeft zeker zijn charme.