Marmer grotten en azuurblauw water

Na een korte pitstop in Coyhaique waar we wat inkopen doen en tanken, gaan we door naar Puerto Rio Tranquilo. Dit plaatsje ligt aan het beroemde Lago General Carrera. Een groot meer dat zich uitstrekt tot over de grens met Argentinië. Hier bevindt zich ook de grensovergang Chile Chico, waar we later de oversteek naar Argentinië zullen maken.

Vlak voor Puerto Rio Tranquilovinden we een camping. Het is al laat, de zon is bijna onder. We warmen wat soep op en gaan slapen. De volgende dag op tijd naar Puerto Rio Tranquilo. De weg ernaartoe is prachtig. We hebben mooie uitzichten over het meer. Eenmaal aangekomen in Puerto Rio Tranquilo treffen we een slaperig dorpje van zo'n 500 man. Langs de doorgaande weg bevinden zich allerlei bedrijfjes die excursies aanbieden naar o.a de gletcher en de marmergrotten, maar de meeste zijn dicht. Echt laagseizoen.

We besluiten een paar km door te rijden naar Bahia Mansa. Daar kunnen we zelf een kayak huren en hoeven we geen dure gids te betalen die we toch niet kunnen verstaan. Het is wederom een prachtige dag. Strakblauwe lucht, felle zon en een aangename temperatuur.

Nadat de kayak op het water is gaan we op weg. Ditmaal geen sterke stroming, tegenwind of regen zoals op de Chepu. We varen op glashelder water wat zo intens azuurblauw is dat we ons even afvragen of het geverfd is. Zelfs het water van de whit sundays in Australie is niet zo blauw. Het zal wel komen door de mineralen die hier in de bodem zitten.

Na zo'n 15 minuten op ons gemak peddelen langs de steile bergkliffen bereiken we de marmergrotten. Het zijn grote rotsen in het water, die aan de onderkant helemaal zijn uitgesleten door het water. Het resultaat zijn prachtige organisch gevormde grotten van blauw en wit marmer. Het blauwe licht dat van het water reflecteerd geeft een extra dimensie aan dit natuurschoon. En dan weer het voordeel van laagseizoen, we zijn er helemaal alleen. Op sommige plekken kunnen we erin varen. In plaats van dat het steen glad gepolijst is, doet het denken aan getrommeld koper. Heel gelijkmatig zijn er ondiepe kuiltjes over het hele oppervlak.

Als we aanmeren raken we aan de praat met een Frans stelletje. Zij hebben de dag ervoor de rit gemaakt naar de gletcher explores. Je kunt ook tours naar die gletcher doen zodat je erop kan lopen en zelfs erin. Of je kan als je eigen vervoer hebt kun je zelf naar het park rijden en 15 minuten lopen naar een uitkijkpunt vanwaar je de gletcher kunt zien. We doen dat laatste en geven de fransen een lift naar Puerto Rio Tranquilo?

Het is wederom een prachtige tocht door een groene vallei, langs ruige besneeuwde bergtoppen, waterstromen, een waterval en meren. Onderweg komen we af en toe een huisje tegen. De mensen die daar wonen zijn allemaal boer en hebben vee en zijn nagenoeg zelfvoorzienend. Het is een totaal ander leven dan wat wij gewend zijn, en wat je in het westerse deel van Europa niet snel meer zult vinden. Veel gaat nog te paard of met een ossenkar. Het vee loopt los over het land en langs de weg. Regelmatig moeten we uit de weg voor een koe of paard. Het is eerder een uitzondering als men connected is, in plaats van disconnected zoals wij. Het is geen makkelijk leven, maar het heeft charme. En de mensen zijn zeer vriendelijk. En doordat er geen intensieve landbouw en veehouderij is, blijft het landschap zijn natuurschoon behouden. Het nadeel is dat we al tijden op gravel rijden. De bus is bruin van het stof, onze haren worden droog van het fijne zand dat toch door kieren naar binnen stuift. En de weg naar deze gletcher is zo hobbelig dat we 2 uur door elkaar worden getrild. Toch genieten we van het landschap.

Eenmaal aangekomen is het 17:00, maar gelukkig mogen we het park nog in om naar het uitkijkpunt te klimmen. Weer steil omhoog (ze doen hier ook canopy = door boomtoppen roetsen aan een kabel), we worden zo langzamerhand getrainde berggeiten. Maar dan is er het uitzicht. We kijken op scherpe besneeuwde bergpieken met ertussen een woeste gletcher. Daar zitten we dan in de laatste warme zonnestralen van die dag.

En dan moeten we die hele weg weer terug trillen. De potholes zijn nog niets eens het ergste. Er zijn stukken met hele grove gravel waar we met onze 2 wd bus met max 20 overheen kunnen om geen lekke banden te krijgen (nog steeds geen gehad!). En dan de onschuldig ogende golvende hobbeltjes. Die zijn het ergst. De bus schud dan zo hard door elkaar dat alles trilt en kleppert alsof een mitrailleur afgaat. Gelukkig is niet alles zo. Anders zou deze roadtrip een hel zijn. Met een zucht beginnen we eraan. Gelukkig is het vrijwel onmogelijk om in chili te verdwalen. Alles gaat een kant op. Zelfs iemand met Caroline's onhandigheid voor navigeren verdwaald niet.

We vinden even buiten Tranquilo een grote camping aan het meer Lago General Carrera. We sprokkelen droog hout en maken een kampvuur. Naast ons kampeert een Belgisch stel van onze leeftijd: Jeroen en Hannelore. Na 4 weken is het fijn weer eens Nederlands te praten. Er is een mooi, jonge hond bij hun. Een zwerver die mee is gegaan en graag bij ons is. Aan het kampvuur delen we onze verhalen, wijn en tonic. Op een gegeven moment zitten we onder de imposante sterrenhemel. Jammer dat we het de volgende dag moeten bekopen met een lichte kater. Een stevig ontbijt en opwarmen in de zon op de pier gaan we weer op pad. Ditmaal naar Patagonia Park.