De hangende gletcher van Queulat

Nadat we lekker hebben gebadderd in de hot spring, gaan we weer de weg op richting nationaal park Queulat. Ook hier rijden we over een co binatie van asfalt en gravel. En op dat. Laatste kunnen we max 40 km per uur en hobbelen we als een gek. Om ervoor te zorgen dat onze huisraad niet alle kanten op vliegt, stoppen we de kussens ertussen. We zijn blij dat we 3 weken hebben uitgetrokjen voor deze trip, want je wilt niet 8 uur achter elkaar hobbelen.

Vlak voor het plaatsje La Junta vinden we en fraaie camping. Met warm water en een overdekte picknickplaats. Dat is luxe. We maken het bed op en beginnen aan het avondeten. Om 24:00 worden we wakker. Omdat het zo'n heldere nacht is, zien we een gitzwarte lucht vol witte sterren die vonkelen als diamanten. In onze slaapzak kijken we naarboven. De koude lucht stroomt langs ons gezicht. Het is duidelijk voorjaar, koude nachten en ochtenden, maar warme en zonnige dagen.

We gaan naar park Queulat waar we een enkele reis van 2 uur hiken. Gelukkig niet zo steil als de vulkaan, maar die voelen we nog steeds wel in de benen. Eenmaal bij het uitkijkpunt aangekomen zien we de gletcher 'hangen' tussen twee bergtoppen. We horen af en toe een diep gebuldervan het schuiven van de ijsplaaten. En soms breekt er wat ijs af. En dan weer terug. Gelukkig gaat dat vooral naar beneden en een stuk sneller. Al ishet pad op sommige punten erg lastig begaanbaar. Er zijn bomen omgevallen waar we overheen moeten klauten. En soms diepe modderpoelen waarbij je hinkt op losse stenenzodat je niet tot aan je enkels wegzakt. Maar we houden wel van een uitdaging. En het is goed eraan te wennen, want we gaan nog wel wat hikes maken.

Na een koude douche gaan we weer de weg op. We moeten een steile klim maken met veel haarspeldbochten, en dat allemaal op gravel. De weg is soms zo slecht dat we maar 20 km/h kunnen rijden. We klim en steeds hoger en krijgen mooie uitzichten over het dal en de meren. Onderweg passeren we veel plekken met wegwerkzaamheden in verschillende stadia. We zijn blij et het stuk dat de wals glad voor ons heeft gemaakt. Maar de stukken met een dikke laag gravelstenen zijn zwaar. Maar ons dappere busje ploetert overal doorheen en we hebben nog geen enkele lekke band. Yeah!

Nadat we ook weer het hele stuk zijn afgedaald volgt eindelijk weer asfalt. We gaan naar Coyhaique waar we wat dingen willen regelen zoals de was van onze kleren. Inmiddels beginnen we wel wat te stinken. En de zolen van de wandelschoenen van Caroline laten wat los, dus we moeten lijm hebben. We schatten dat we nog 2 uur moeten rijden. We gaan door een prachtige groene vallei. De dalende zon strijkt over het gras en doet het lijke. Op intens groen fluweel dat wordt onderbroken door ijsblauwe rivierstromen en is ingebed tussen steilebergtoppen met hier en daar nog sneeuw op de top. Magisch! In de weide grazen koeien, schapen en paarden. De wind waait alleen keihard. We krijgen amper de deut van het busje open.

Voor we Coyhaique bereiken vinden we een bordje camping, hot watet, wifi. We aarzelen niet en slaan de weg in. We komen aan bij het huis van aan aardige spanjaard. 15 jaar geleden verhuisd van Madrid naar Chili. Primair verbouwd hij sla, maar ernaast doet hij de camping. Eigenhandig heeft hij zijn huisrn het huis voor de camping gebouwd. Er zijn aparte wc's, douches, een keuken en een plek om vuur te maken. En er is wifi! En als hij zegt de was te kunnen doen zijn we helemaal gelukkig. We hebben nog niet eerder zo'n luxe plek gehad. We gaan vroeg slapen en staan weer op om de sterren te bekijken.

De volgende dag krijgen we uitgebreid les in het maté ritueel dat een heilig ritueel is voor de gauchos. De leider maakt de maté door de kruiden in de beker te doen met het speciale rietje. Warm water op doen en niet roeren. Water door rietje zuigen en uitspugen om de maté te wassen. Dan weer water erop en dan geeft de leider de kop aan de eerste persoon rechts van hem, met het rietje naar die persoon toe. Die drinkt de maté op en geeft hem terug aan de leider. Die doet er nieuw water op en geeft hem aan de 2e persoon rechts en zo gaat het ritueel door. Belangrijk is dat je de maté niet te lang bij je houd, anders moet de rest lang wachten. Heb je genoeg gehad, dan zeg je 'bedankt' tegen de leider als je de maté teruggeeft. Het stopt als iedereen heeft bedankt. Het is een belangrijk sociaal ritueel voor de lone gauchos. Onder maté vertel je je verhalen, deel je je zorgen. Je doet het 's ochtends als ontbijt en 's avonds na het werk. Tenzij je een argentijn bent. Die doen het de hele dag. Alleen in Argentinië, Urugay, stukje zuid Brazilië en Chileens patagonië drinkt men maté. Omdat dit de plekken zijn van de gauchos. De smaak is bitter, als sterke chineese lapsangthee.

Na de maté krijgen we tips voor onze reis en de schone was. We genieten nog even van de intense zon en dan gaan we weer rijden. We hopen vandaag te eindigen in de buurt van Tranquilo. Daar willen we naar de 'marble caves'. Echter houdt het asfalt na Coyhaique weer op. Dus we zullen zien hoe ver we komen. Vanuit tranquilo zullen we uiteindelijk de grens oversteken naar argentinie. Maar we zijn denk ik nog wel 3-4 dagen zoet in dit prachtige stuk van chileens patagonie. Het zal veranderden. Na Coyhaique houdt het regenwoud op en gaat de natuur over in de graslandschappen.