Oude Inca-legendes

De dag na Isla del Sol (zie vorige) willen we met de bus naar Cusco. Het blijkt echter dat er demonstraties zijn bij Juanica. Met blokkades wordt al het vervoer tegen gehouden. We horen horror verhalen van toeristen die de bus zijn uitgezet en drie uur met alle bagage moesten lopen voor ze verder konden. We gaan naar het kantoortje waar we de bus hebben geregeld. Zij geven aan dat het 's nachts geen probleem is. We boeken onze bus om.

Eerst gaan we naar Puno, waar men ons met alle geweld naar de drijvende dorpen wil krijgen. We hebben er geen zin in en al veel slechte verhalen over gehoord. Dus we bedanken telkens vriendelijk en doden in een cafe onze tijd. Vanuit Puno nemen we de nachtbus naar Cusco. Het is een hele luxe bus en de reis gaat voorspoedig, maar echt goed slapen doen we niet. Om 5 uur 's ochtends checken we in bij ons hotel en gaan direct slapen. En helaas is het weer mis met alleibei: fikse buikloop en krampen.

Ons plan om snel door te gaan naar Machu Picchu gaat helaas niet lukken. We moeten rust nemen. Maar onze vrienden Karen en Jurgen waarmee we in Rurre 6 dagen zijn opgetrokken zijn onderweg naar Cusco. Nu kunnen we samen gaan, wel zo gezellig. En we hebben tijd Cusco een beetje te verkennen. Het is een prachtige oude stad. Het oude centrum is gebouwd op de resten van oude Inca-gebouwen. Je ziet hoe hun vernuftige stenen muren overgaan in de Spaans koloniale stijl. Er zijn grote pleinen met grote kerken en een catherdraal. Deze zijn niet gestuct maar hebben hun orginele bruin stenen muren. De pleinen worden afgezet met Zuid Spaanse huizen waarvan velen prachtige houten balkonnetjes en erkers hebben, voorzien van mooi houtsnijwerk. Het meeste is goed bewaard gebleven. De wegen zijn en mix van de stenen die de spanjaarden hebben aangelegd en de Inca's. Al met al is Cusco erg mooi, maar ook erg toeristisch. Je kunt geen restaurant voorbij lopen of ze trekken je erin, overal verkoopt men Machu Picchu tours en op elke hoek kun je gemasseerd worden. Dat is even schakelen na Bolivia, wat totaal niet commercieel is vergeleken hierbij.

We besluiten onze reis naar Machu Picchu zelf te regelen. Met Karen en Jurgen plannen we de treinreis, regelen we de entreeekaarten, een hotel, een toeristenkaart om andere ruines te bezoeken en een taxi die ons de eerste dag van Cusco via Pisac naar Ollyantambo rijdt. We vertrekken om 8:00 en zijn om 9:00 bij de imposante Inca ruines met enorme terrassen, waar ze ooit gewassen verbouwden. We zijn voor de meute toeristen en hebben het bijna voor onszelf. Los van de ruines is de omgeving van Pisac indrukwekkend. Het ligt op een berg en kijkt uit op andere bergen. Allemaal zijn deze vrij spits en heel groen, de verschillende planten en tinten zorgen voor een rijk kleurpalet aan tinten groen. Tussen de bergen door kijk je de heilige vallei. Met de zon erbij is het een prachtig geheel. En dan gaat er iemand een eeuwenoud deuntje op een houten fluit spelen. Geen vreselijke panfluitmuziek, maar een heel helder sereen geluid wat perfect past bij de mytische omgeving.

We vervolgen onze weg naar Ollyantambo waar de enorme restanten van een fort staan. De spanjaarden hebben hier een grote nederlaag geleden, maar kwamen terug met versterking en hebben het dorp tot moes geslagen. Op de resten is een nieuw dorp gebouwd, maar je ziet nog goed de oude infrastructuur en muren terugkomen. Het is het oudste bewoonde dorp van Zuid Amerika en zij berschermden de doorgang naar Machu Picchu. Het is interessant te zien hoe de inca's verschillende bouwstijlen gebruikten: leem met hooi, keien met ertussen een leemmengsel en de grote stenen blokken voor het fort. Die laatsten zijn helemaal op maat gemaakt zodat ze perfect in elkaar passen. Hierdoor wordt er geen cement gebruikt. De muur wordt onderbroken door rechthoekige inhammen. Bedoelt voor beelden maar ook als schokabsorbeerdeers bij aardbevingen. Tot op vandaag weet men nog steeds niet hoe ze de stenen zo hoog hebben kunnen krijgen. Het is zo indrukwekkend hoe vernuftig de Inca's zijn. Ook met hun manier van irrigatie. Je ziet overal geultjes die het water geleiden. Ze komen uit in diverse ceremoniele baden. Het is zo zonde dat deze beschaving verloren is gegaan, en we er zo weinig van weten.

In Ollyantambo pakken we de trein naar Aquas Calientes, ookwel Machu Picchu town, waar we de nacht slapen. Omdat mijn buik nog niet helemaal de oude is besluiten we een buskaartje te kopen zodat we niet naar Machu Picchu hoeven te lopen. Alles is belachelijk duur, maar goed je bent er maar een keer. Om 5:00 staan we klaar voor de bus en in 20 minuten zijn we boven. Het is een prachtige rit met mooie uitzichten op de vallei. We zijn als een van de eersten binnen en klimmen naar de gatekeepershuis. We hebben zo een mooi uitzicht op het terrein, het is adembenemend! Flarden misstige wolken likken aan de bergpunt waar de ruines op verspreid liggen. We zien terrassen waar de gewassen werden verbouwd, de diverse huizen, tempels en ceremoniele plekken. En af en toe duikt er een lama op, die het gras netjes in toom houdt. Het is een echte stad, gemaakt van miljoenen handgehakte stenen, op een groene berg met uitzicht op andere groene bergen.

Hoewel het niet zo zonnig is als de dag ervoor, is het wel behoorlijk helder. Af en toe trekt het even dicht. Je ziet hier de rokerige wolken ontstaan en soms als pluimen over de ruines trekken. Maar al snel verdwijnen die waardoor we weer goed zicht hebben op het geheel. En omdat het nu laagseizoen is, is het niet eens echt druk. Je kunt op je gemak door de plekken lopen zonder dat je tegen alle toeristen oploopt. Nadat we zo'n drie uur hebben rondgelopen gaan Karen en ik ergens zitten. Zij is helaas erg ziek en ik ben nog niet helemaal fit. De mannen gaan de Cerro Machu Picchu op die mooi uitzicht moet geven op Machu Picchu. Het is een klim van 1,5-2 uur. Maar hopen dat de mist het zicht niet blokkeert.

Maar als de mannen na 4 uur terugkomen, blijkt dat ze een mooie en pittige klim hebben gehad. Maar vanaf de top geen enkel zicht hebben gehad op Machu Picchu. Maar halverwege hadden ze mazzel en brak de lucht even open. Dus niet helemaal voor niks. En ze zijn een mooi avontuur rijker. En dan is het tijd om terug te gaan. Inmiddels regent het flink en Karen is nog steeds beroerd, dus besluiten we ook de bus terugte nemen. Enige vervelende aan Machu Pichhu is dat alles schreeuwend duur is, je voor de bus je paspoort nodig hebt je te legitimeren en dat er op het terrein mannetjes je continu vertellen wat niet mag. En dat is veel. Niet eten, niet drinken, niet die kant op want 'one-way'. Het toilet is buiten het terrein en elke keer als je eruit gaat en erin komt krijg je een stempel. Bij drie stempels mag je er niet meer in. Lekker voor iemand zoals Karen met buikklachten. En je betaalt de hoofdprijs om hier te komen. Dus als de verkoop van de buskaarten enorm traag gaat en ze moeilijk doen bij anderen om kreukjes in de dollarbiljetten, terwijl Jurgen en Robert in de regen wachten, heb ik even een ontplofmomentje. Maar dan zitten we droog in de bus en zijn al die irritante dingen vergeten, en rest een prachtige herinnering aan een mytische plek.