Het eiland van de zon

Vanuit Rurre vliegen we naar La Paz, waar we een nacht moeten blijven omdat we allebei buikgriep hebben. Gelukkig gaat het de volgende dag beter en pakken we de minibus naar Copacabana. De rit duurt zo'n 4 uur. We hebben de achterste plaatsen op de wielen, waardoor we bij elke hobbel door elkaar geschud worden. Helaas zijn er veel hobbels.

En dan komen we bij het Titicacameer. We nemen het pondje, een soort houten vlot met een motortje eraan, en dan is het nog een half uurtje rijden. We hebben een huisje bij Las Olas gereserveerd. We hebben een prachtige toren die eruit ziet alsof Hundertwasser en Gaudi ze samen hebben ontworpen. We hebben een keuken en dubbele douche, slaapkamer op begane grond en op de eerste vetdieping waar we ook een houtkachel hebben. Op de derde verdieping hangen hangmatten. Verder hebben we een prive tuin met hangmatten en ligstoelen. Alles met prachtig uitzicht op het Titicacameer. Een fijne plek om uit te rusten van de jungle en onze buiken tot rust te manen.

De volgende dag gaan we naar Isla del Sol. Het is prachtig weer, maar ondanks dat hebben we de meest frustrerende boottocht ooit. Het duurt ruim 2,5 uur om bij het noordelijke deel te komenen dat is niet omdat het nou zo ver is. De boot vaart, om benzine te sparen, maar 10 km per uur. We vervelen ons dood. Als we uitstappen is het zo'n 1,5 uur lopen naar de Inca ruines. Het is een mooie tocht waarbij we uitzicht hebben op prachtige baaien met helder glasgroen water. We gaan door oude dorpjes, waar de mensen nog steeds gebruik makem van de door Inca ontworpen terassen voor de gewassen.

De zon schijnt fel, maar het is gelukkig niet zo heet als in Rurre. Je hebt het in eerste instantie niet zo in de gaten, maar het Titicacameer is op ongeveer 4000 meter het hoogst gelegen grote meer te wereld. Pas als je de wandeling begint, en met name enkele treden hebt gehad, merk je hoe hoog je zit omdat je al snel buiten adem bent. De Inca's geloofden dat op dit eiland de zon is ontstaan. Het tegenoverliggende eiland, Isla del Luna, is de plek waar de maan tot stand is gekomen.

De ruines tonen aan hoe goed de Inca's waren in het bouwen van gebouwen. Stenen worden zorgvuldig uitgezocht, op maat gemaakt en opgestapeld totdat er een solide muur ontstaat. We gaan weer terug naar de boot en varen tergend langzaam naar het zuidelijke deel. Hier hebben we alleen tijd de oude gerestaureerde Inca trap op te klimmen. Die eindigt bij een waterbron. Met een vernuftig stelsel van geslepen geulen zorgen de Inca's ervoor dat de bedden naast de trap geirrigeerd blijven. Er groeien prachtige bloemen en planten.

En dan is het tijd terug te gaan. We zijn blij als we eindelijk aan wal kunnen. We gaan lekker in de hangmat liggen, maar de vrede wordt al snel verstoord door twee van onze huislama's. De ene gaat in volle galop rakelings langs mijn hangmat. Ik schrik me dood. Zijn idoot grote wit wollige vriend wil er ook door maar besluipt onze hangmat. Als ik opkijk van mijn boek hangt zijn immense hoofd vlak boven me en stoot een klagend 'mheeeeehh' uit. Van schrik spring ik zo snel mogelijk uit mijn hangmat en deins achteruit. Robert vindt het dolkomisch, maar ik ben blij als de lama gepasseerd is.