Idyllisch Chileo

Nadat de ferry oms aan wal heeft gezet, rijden we meteen door. We willen slapen in Cucao dat in het zuidelijke deel van Chileo National Park ligt. En omdat dit geen Texel is, hebben we nog wel een kilometertje of 150 te gaan waarvan we niet weten of die allemaal verhard zijn.

Het is heerlijk tuffen op van die lekkere oude betonplaten. Net alsof je door België jakkert op weg naar zuiderlijk gelegen zonnige oorden. De stemming zit er dan ook goed in. En ook hier kijken we weer ons ogen uit. Wat heeft Chili een mooie en rijke natuur. De stadjes daarentegen niet echt de moeite waard. Rommelige en enigzins chaotische straten met felgekleurde houte huisjes die wat schots en scheef tegen elkaar hangen.

Het eilandje barst van de kerken (ja die katholieken kunnen er wat van!) en daarvan staan er meerdere op de Unesco werelderfgoedlijst. Maar wat ben je dan als Europeaan verwend als je voor zo'n knalgeel houten kerkje staat met roze randjes. Net een mierzoete fondanttaart. Nee we komen hier beslist voor de natuur.

We komen helaas te laat aan om in te checken op de camping (met wifi!) die wij voor ogen hebben. De eerstvolgende camping heet La Paloma. Op hoop van zege dan maar. We hebben immers geen ANWB kampeergids en de Chilenen zijn niet bepaald duidelijk in welke faciliteiten er te verwachten zijn. Wat dat betreft zijn we vaak verwend. Met Paloma mogen we staan in de tuin ( die riant is) van een loco en hebben we toegang tot een wc en warme douche. Ook is er buiten een wastafel waarvan de eigenaar trots gebaart dat het water drinkbaar is. And that's it! Maar meer hadden wij niet verwacht. De mensen zijn vriendelijk, de plek prachtig en we hebben elkaar en onze vrolijk gekleurde happy-car. We ontkurken de wijn en het roadtrip-feest kan beginnen.

Na een frisse nacht volgt een stralende dag. We checken uit met een 'adios!' en rijden een kleine 5 minuten voor de ingang van het park. Lekker vroeg dus weinig mensen. Tot onze verbazing is alles keurig aangelegd met een infocentrum, restaurant, houten looppaden voor invaliden (moet je wel eerst hier komen). Iets minder wilde dan gedacht maar niet minder mooi. We maken enkele afwisselende wandelingen. Enerzijds heb je een meer (het deel van Chili waar we nu zitten heet niet voor niets Lake District) met een regenwoud. Aan de andere kant heb je de zuidelijke pacific met een ruig duingebied. En we komen nauwelijks mensen tegen, al helemaal niet op wielen.

Rond de lunch stappen we weer in onze happycar en rijden we het stuk weer terug maar het begin van de eiland. In het plaatsje Ancud willen we het Spaanse fort uit 1776 bezoeken, maar die torens zijn dicht en de mevrouw is licht verontwaardigd dat we geen trek hebben in het stoffige musuem. Op het plein is de plaatselijke michaelangelo bezig met zijn sculptuur onder en luid geweld van panfluitmuziek (waar zijn die panfluiters in Nederland eigenlijk gebleven?). Met zijn lange haar en snor, alpinopet en statig blik tikt hij af en toe op een beeld. Het hele plein staat er vol mee. Ze zijn alleen niet om aan te zien. Een soort lelijke trollen en heksen als een slap aftreksel van lord of the rings. Ze blijken hier nogal in dit soort schepsels en mythen te geloven. Dan door op zoek naar het befaamde lokale gerecht met een reusekrab, maar helaas dat restaurant is dicht. Onze maag knort dus strijken we neer in een restopub met muziek uit de jaren 80 maar een heerlijke verse fajilta.

Weer on the road naar Chepu. Dit biedt een andere ingang naar Nationaal Park Chiloe en is beroemd om de chepu rivier. Die is ontstaan doordat door een aardverschuiving in 1960 een stuk van het land een paar meter naar beneden is verzakt en vol is gelopen met zout water. Er steken nog wat delen van de (inmiddels dode) bomen uit het water en het landschap eromheen is totaal anders vanwege het zoute water. We willen daar slapen en de volgende dag kajakken. Na ruim 30 km hobbelen op een gravelweg komen we aan bij de plek waar een camping moet zijn. Die heeft er echter allemaal huisjes op gezet, helaas pindakaas. We zijn moe dus rijden bij het eerstvolgende bordje camping het erf op. Weer een plek bij een huis. Ditmaal van Juan Carlos. Een hele lieve man die een hyperactieve teckel heeft een een halfkale kat die tegen je aanklimt alsof je een krabpaal bent. De bano is stuk dus mogen we in zijn huis gebruiken. Tevens regelt hij dat we kunnen kayakken. Prima!

We klappen ons bed op en slapen heerlijk totdat we wakker worden van keiharde regenbuien. De eerste gedachte is, gelukkig zitten we niet in een tent. De tweede is, shit nu kunnen we niet kayakken! Maar als we opstaan is het droog en niet koud. We maken ontbijt en gaan door naar de kayak. We peddelen ruim 1,5 uur door een bijzonder landschap met groenne struiken en grille dode bomen en hier en daar een uitstekende punt van een boom in het water. We horen vele vogels kwetteren. Mooi, maar na 1,5 uur zijn we wel klaar en keren we om. We moeten nog helemaal terug. Er breekt een waterig zonnetje door. Maar dat blijkt stilte voor de storm. De lucht wordt donker en de eerste druppels vallen. Snel die regenjas aansjorren zonder in het water te vallen. Al gauw breekt de hel los. We moeten nog zeker 30 minutem varen en we zijn na 5 minuten tot aan onze onderbroek nat. Stug doorpeddelen met hier en daar een vloek. Wel gek, de regen drijft als druppels op het water. Natuurlijk net voor aankomst is het weer droog. We wringen onszelf uit, nemen een kop warme choco en beginnen aan de terugtocht over de gravelweg. We dachten nog een leuke pinguin kolonie te kunnen zien, maar na 30 minuten om-hobbelen bleek een heuvel iets te stijl voor de happy-car (of voor roberts stuurmankunst) dus maar weer 30 minuten terug..

Inmiddels zijn we aangekomen in Puerto Montt waar we een leuk hostel hebben genomen. Even een echt bed. Vrijdag zullen we een groot deel afleggen met een veerpont om te starten in Pumalin park. Het grootste privepark ter wereld, eigendom vam Doug Thompkins (voormalig eigenaar North Face en Esprit) en zijn vrouw die aan het roer stond van het merk Patagonia. Het moet er spectalair zijn. We hopen onderweg nog af en toe wifi te hebben. Maar 17 november zijn we weer in Santiago.