Carretera Austral part 1

We doen nog eenmaal goed boodschappen. Geheel tegen ons normale voedingspatroon in, slaan we nu veel houdebare pakjes en zakjes in. Soep, pastasaus, groente en fruit in blik etc. maarja met één gaspit en twee pannen moet je niet moeilijk willen doen. Het is alsof we weer student zijn, en dat heeft zijn charme.

We verlaten Puerto Montt en gaan naar La Arena. Daar vertrekt elke 45 minuten de veerboot richting Hornepirén. Deze oversteek duurt zo'n 30 minuten en daarna moeten we nog een kleine 50 km rijden om in Hornepirén aan te komen. Om daar vervolgens de volgende veerboot te pakken. Die zet ons uiteindelijk af aan de rand van Pumalin park bij Galeto Gonzalo. Maar daar moeten we eerst 3,5 uur varen, dan een stukje rijden en dan weer een veerboot voor het laatste stukje. Die oversteek gaat eens per dag en hebben we vooraf geboekt in Puerto Montt. Ja het is nou eenmaal niet zo simpel als een ingenieus viaduct. Maar dan heb je wel wat.

Voordat we naar de veerboot gaan stoppen we bij het eerste van de vele natuurparken die we tijdens onze trip over de Carretera Austral gaan zien: Alerce Andino Nacional Parque. Vernoemd naar een speciaal type conifeer (?) die per 20 jaar wel 1 cm (!) groeit en daarmee als hij het haalt heel groot en duizenden jaren oud wordt.

Het is een mooie zonnige dag. Een graad of 15 en wat schapenwolken aan de lucht. Goed weer voor een lekkere hike. Het is ruim 4 km heen naar die boom. Nog 2 km verder voor het eerste meer. Maar de parkwachter vermaand ons streng dat dat geen optie is omdat we dan te laat terug zullen zijn. Het park sluit om 16:00 en meneer heeft geen zin op ons te wachten, laat staan ons te moeten zoeken. Net als bij de parken in Afrika moeten we ons registreren zodat ze je na sluitingstijd kunnen zoeken mocht dat nodig zijn. Een fijn gevoel.

Weer valt het ons op hoe netjes alles is geregeld. Nette registratiehuisjes, bordjes en plattegronden, wc's. Conaf, het overheidsorgaan ala staatsbosbeheer dat de nationale parken beheert, maakt het ons moeilijk te verdwalen. Bij bochten staan pijlen en is de andere richting die je op kan afgesloten. Over hele drassige stukken liggen houten vlonders, er zijn trapjes en bordjes die aangeven dat je een kodakmoment nadert. Er is zelfs een bordje dat ons waarschuwt dat je op die plek geen selfie mag maken. Het is enigzins jammer dat hiermee het ruige karakter verloren gaat, maar anderzijds is de natuur hier echt ruig. Verdwalen kan hier gevaarlijk zijn.

We zetten de pas erin. Het pad leidt door dichte begroeiing bestaande uit verschillende soorten varens, struiken, bomen en mossen. We horen water ruisen. Rechts naast ons stroomt een rivier. Links van ons zijn flinke stenige bergen die volledig begroeit zijn en waar het water langs sijpelt en soms hard stroomt. Hoewel alles groen is en weinig bloemen te zien zijn, zijn de verschillende soorten groen en de intensiteit ervan schitterend. Af en toe is er een open plek zodat de zon er doorheen komt en alles helder maakt. Zonder zon voel je de kou uit de grond komen. Het heeft een heel eigen klimaat dit gebied.

Hoe dieper we gaan, hoe meer jungleachtig het wordt. Dikke bomen torenen hoog boven ons uit en de stammen zijn helemaal begroeit met varens en mossen, en er strengelen andere planten omheen. We horen geritsel en getjilp en opeens schiet er in een seconde een kolibri voorbij. Het geluid van water wordt steeds harder. We naderen het punt waar ons wordt verboden een selfie te maken. Het blijkt een waterval de zijn. Het meer wat nog ruim 2 km hoger ligt laat het water hier in volle vaart naar beneden kletteren. Het schuimt en kolkt. We voelem de kou van het heldere water. Maarre die selfie maken we natuurlijk wel.

Hoewel we de eerste 4 km in een kleine 1,5 uur hebben afgelegd, snappen we wel waarom we die laatste 2 km niet mogen doen. Hiervoor moeten we flink klimmen en met nog 30 minuten te gaan voor we terug moeten om op tijd bij de ingang te zijn, besluiten we te genieten van de waterfal en het zicht op zo'n gigantische Alerce boom. Waar een bordje bij staat dat we daar toch echt een foto van moeten maken. Alsof je zo'n grote boom in een frame gepropt krijgt.

Voldaan stappen we de auto in en leggen we de laatste kilometers af naar La Arena. Na 20 min kunnen we inklaren op de veerboot. Er staat een straffe wind, maar nog maar een fractie van de sterkte die de wind hier kan hebben. 'Be aware for the patagonian wind' is geen lullige waarschuwing. De wind is hier zo krachtig en koud dat het overal doorheen snijdt. Losse steentjes op de weg worden door deze wind met een noodgang op je afgevuurd waardoor autoruiten aan diggelen gaan. De verhuurder heeft ons er nadrukkelijk op gewezen voorzichtig mee te zijn. Maar nu staan we veilig op de veerboot.

De kaart verteld ons dat de weg naar Hornopirén een gravel road is. Echter zijn de Chilenen al jaren bezig deze weg te asfalteren omdat steeds meer toeristen de schoonheid van deze roadtrip ontdekken en niet 1200 km over gravel willen rijden. Als we aanmeren zien we tot onze opluchting asfalt liggen. Helaas houdt dit na enkele kilometers op. Met onze herinnering aan alle lekke banden in Namibie (6!) beginnen we met ingehouden adem aan de gravel. Maar het busje houdt zich goed en het aantal potholes is te overzien. Het blijkt dat ze dit stuk druk aan het asfalteren zijn. Na een stuk gravel volgt er weer asfalt en dan gravel. Soms moeten we even wachten omdat nog maar een baan is aangelegd. Wegwerkers begeleiden het verkeer met bordjes 'pare' (stop) en 'siga' (groen licht). Omdat het een flinke afstand is en zij elkaar aan weerskanten niet kunnen zien gebruiken ze portofoons. Onderwijl kijken ze verbaasd en lachend naar onze bus. Maffe toeristen met hun hippiebusje. We merken overigens dat onderweg regelmatig naar ons getoeterd wordt, zonder dat er naar ons idee aanleiding voor is. Tenzij we te langzaam rijden. Harder dan 100 km gaan we niet. Vaak is 60 km het hardst. Maar op onze achterkant staan de tekst 'Toca la bocina si estas contento!!!'. Ik begrijp alleen het laatste woord, maar vermoed dat het zegt 'toeter als je blij bent'. We gaan het nog uitzoeken als we bij google translate kunnen komen :)

Zonder lekke banden komen we aan bij Hornopirén. We vinden een camping (=de oprit van de bewoners) en maken ons eerste avondmaaltje klaar en duiken er vroeg in om ons bed warm te maken voor de komende nacht. Kaarsje aan, warme choco en ereaders. Heerlijk zo even the simple life. Morgenochtend om 11:00 vertrek vanaf hier de veerboot naar Galeto Gonzalo. Daar zullen we minimaal een dag blijven om te hiken in Pumalin. Vervolgens zakken we in een aantal dagen af tot Lago General Carrera. Hier zullen we bij Chile Chico de oversteek over de Andes maken naar Argentinie voor het Park Los Glacieres met de beroemde Perito Moreno gletcher.

De Carretera Austral is destijds aangelegd door Pinochet als prestigeproject en de wens het noorden van Chili te verbinden met het toen helemaal geisoleerde zuiden. Het heeft jaren geduurd en 15 levens gekost. Het onderhoud van deze weg is een helse klus. Aardverschuivingen en overstromingen zorgen ervoor dat er regelmatig een stuk weg slaat. En dan nog de vele vulkanen waarvan in 2008 bij Chaiten is uitgebarsten waardoor dit deel van de weg en de ingang van Pumalin Park tot 2011 gesloten moest blijven. Door het aantrekkende toerisme zijn de Chilenen in rap tempo bezig de weg te asfalteren, maar dat laatste stuk naar het befaamde Villa O'Higgins blijft onbegaanbaar. Het landschap wordt hier vaak onderbroken door water, je hebt vele pontjes nodig om van A naar B te komen. Wellicht als we tijd hebben doen we een poging. Maar ook zonder dit stuk zullen we vele kilometers op gravel moeten afleggen.

En hoewel het toerisme toeneemt zijn de voorzieningen nog in ontwilkeling. Je ziet wel veel bordjes met Hospedaje of Cabanas, maar dit zijn kamertjes bij mensen thuis. Er zijn amper hotels en hostels. Campings zijn voor zover we nu weten plekken aan huis bij mensen. Als je geluk hebt mag je er douchen. En dan zijn wij er ook nog in het voorseizoen, dus niet alles is open. Toch heeft juist dit zijn charme. De Chilenen zijn heel vriendelijk en nieuwsgierig. Met handen en voeten hebben we een gesprek. Ondanks dat je op hun parkeerplek kampeert, geven ze je privacy. Wellicht dat over enkele jaren het massatoerisme echt op gang komt en de hotels uit de grond worden gestampt, dan ervaar je niet het 'einde aan de wereld-gevoel' dat wij nu wel hebben. Bovendien zijn ze wel uitgerust op truckers. De Copec tankstations zijn uitgerust met badkamers, douches en wifi. Je kunt er veilig slapen. We hebben dan ook een gedetailleerde routekaart waarop die worden aangegeven. En zoals men al zegt, wie in Chili verdwaald is een rund, het land is dan wel groot, het heeft de vorm van een lange naald. Je kan maar een kant op.