Een oase van rust
25 December 2015 | Peru, Huacachina
Ook al heb je 3 maanden om te reizen, aan het einde kom je altijd tijd te kort. Zo wilden wij van Cusco graag naar Arequipa en de Colca Canyon, maar dat zit er niet meer in. En omdat we geen zin hebben om ons heel erg te haasten, besluiten we definitief dat dit iets is voor als we wellicht ooit terug komen naar Peru.
Dus in plaats van naar Arequipa te gaan met nachtbus, vliegen we naar Lima. Hier pakken we direct de bus naar Ica. We hebben een rustig en mooi hotel geboekt met zwembad en zijn van plan om twee dagen helemaal niks te doen. En dat is even schakelen. We zijn gewend om altijd wel even op pad te gaan, dingen te bekijken. En in Ica is vrij weinig te bekijken. Het ligt midden in de woestijn. Dus geven we ons onwennig over aan de serene rust en genieten we van de luxe van een vers ontbijt, zwembad en avondeten.
Ook is de omgving even wennen. Cusco was heel goen, nat en wat koud. Ica ligt midden in de woestijn. Zo een zoals je die voorstelt als je denkt aan de sahara. Alleen is het zand hier witgeel in plaats van roodbruin. De zandduinen zijn gigantisch hoog en swirlen langs de randen van deze toch best omvangrijke stad. Even verderop ligt het beroemde Huacachina. Dit is letterlijk een oase. Het is een meertje midden in de woestijn met eromheen palmbomen en ander exotische planten. Denk er kamelen bij en je zit midden in het verhaal van Sinbad en de rovers.
Op dag 2 gaat het toch alweer kriebelen, wij zijn geen types die de hele dag op een strandstoel aan het zwembad kunnen liggen. Daar worden we ongedurig van. Dus die middag gaan we naar de oase van Huacachina dat op 15 minuten rijden ligt. We gaan hier de beruchte sandbuggy-tour doen. Ze hebben hier enorme uit de klauwe gegroeide quadachtige auto's met een enorme moter. Het is een soort stalen kooi op enorme wielen. Wij zitten voorin en gespen ons vast in een vierpuntsgordel.
De buggy komt met een woeste brul tot leven en we hobbelen naar de ingang van de woestijn. Onderweg nemen we hier en daar een stoep mee, maar dat deert de buggy niet. Ik vraag me af of de buggy niet vast komt te zitten in het zand, en hoe we überhaupt over die enorme joekels van duinen moeten komen. Maar die buggy sjeest er met een enorme vaart overheen. Het is alsof we in een enorme achtbaan zitten. We sjezen met woeste brullen de enorme duinen op, en gaan zowat recht naar beneden de andere kant op. En onderaan de duin voel je de g-krachten als we met indrukwekkende snelheid weer net zo stijl omhoog denderen. We gillen het uit van plezier. Ik moet mijn zonnebril vasthouden om die niet te verliezen. Het is een gote zandbak maar dan voor volwassenen, and we love it!
Het is ook de bedoeling dat we gaan sandboarden, dat is zoiets als snowboarden maar dan op zand. Tja onze ervaring hiermee in Australië was niet echt top. Maar we zullen zien. We beginnen, wat later blijkt, bij een klein duintje. Het board wordt ingevet met een kaars, dan is het plat op je buik liggen en de hengsels vasthouden. En dat gaat met nogal een vaart en is toch erg leuk!
Het blijkt dat dit onze oefenronde is, die hebben we succesvol afgelegd. Dus we gaan met de buggy naar een andere duin. Die is veel hoger maar wordt door een groep voor ons in 2 etappes afgelegd. Beetje saai. Dat denkt onze chauffeur ook dus wachten we geduldig tot de hele groep helemaal beneden is. Mijn board wordt weer gewaxt. Ik weet inmiddels dat ik mijn voeten goed in de lucht moet houden om niet af te remmen. En daar ga ik! Ik vlieg met een noodvaart het eerste deel van de duin af. En al had ik willen stoppen, ik ga te snel en dender direct het tweede en nog veel steilere deel af. Wind suist door mijn haren, zand zit overal maar wat is dit gaaf!
We hebben nog een laatste duin te gaan. Robert zet hier zijn appje aan die we gebruiken met skieën om de snelheid te meten. Hij vliegt de duin af en schiet een behoorlijk stuk door. Ik zie hem uiteindelijk remmen. Het zand spat op. Het blijkt dat we met deze duin 45 km per uur hebben gehaald. Vet! Het voelt een beetje als het roddelen met wintersport. Tikkie gevaarlijk, maar daarom wel zo leuk. We ronden het avontuur af met nog wat gecross over de duinen. Het kan mij niet lang genoeg duren, maar Robert is enigzins opgelucht als het voorbij is. Als ik hem moet geloven ging het soms echt op het randje van omklappen. Ach ja, you only live once!
Nu gezellig terug naar lima. 4,5 uur spaans nagesynchroniseerde b-films kijken in de bus.
Dus in plaats van naar Arequipa te gaan met nachtbus, vliegen we naar Lima. Hier pakken we direct de bus naar Ica. We hebben een rustig en mooi hotel geboekt met zwembad en zijn van plan om twee dagen helemaal niks te doen. En dat is even schakelen. We zijn gewend om altijd wel even op pad te gaan, dingen te bekijken. En in Ica is vrij weinig te bekijken. Het ligt midden in de woestijn. Dus geven we ons onwennig over aan de serene rust en genieten we van de luxe van een vers ontbijt, zwembad en avondeten.
Ook is de omgving even wennen. Cusco was heel goen, nat en wat koud. Ica ligt midden in de woestijn. Zo een zoals je die voorstelt als je denkt aan de sahara. Alleen is het zand hier witgeel in plaats van roodbruin. De zandduinen zijn gigantisch hoog en swirlen langs de randen van deze toch best omvangrijke stad. Even verderop ligt het beroemde Huacachina. Dit is letterlijk een oase. Het is een meertje midden in de woestijn met eromheen palmbomen en ander exotische planten. Denk er kamelen bij en je zit midden in het verhaal van Sinbad en de rovers.
Op dag 2 gaat het toch alweer kriebelen, wij zijn geen types die de hele dag op een strandstoel aan het zwembad kunnen liggen. Daar worden we ongedurig van. Dus die middag gaan we naar de oase van Huacachina dat op 15 minuten rijden ligt. We gaan hier de beruchte sandbuggy-tour doen. Ze hebben hier enorme uit de klauwe gegroeide quadachtige auto's met een enorme moter. Het is een soort stalen kooi op enorme wielen. Wij zitten voorin en gespen ons vast in een vierpuntsgordel.
De buggy komt met een woeste brul tot leven en we hobbelen naar de ingang van de woestijn. Onderweg nemen we hier en daar een stoep mee, maar dat deert de buggy niet. Ik vraag me af of de buggy niet vast komt te zitten in het zand, en hoe we überhaupt over die enorme joekels van duinen moeten komen. Maar die buggy sjeest er met een enorme vaart overheen. Het is alsof we in een enorme achtbaan zitten. We sjezen met woeste brullen de enorme duinen op, en gaan zowat recht naar beneden de andere kant op. En onderaan de duin voel je de g-krachten als we met indrukwekkende snelheid weer net zo stijl omhoog denderen. We gillen het uit van plezier. Ik moet mijn zonnebril vasthouden om die niet te verliezen. Het is een gote zandbak maar dan voor volwassenen, and we love it!
Het is ook de bedoeling dat we gaan sandboarden, dat is zoiets als snowboarden maar dan op zand. Tja onze ervaring hiermee in Australië was niet echt top. Maar we zullen zien. We beginnen, wat later blijkt, bij een klein duintje. Het board wordt ingevet met een kaars, dan is het plat op je buik liggen en de hengsels vasthouden. En dat gaat met nogal een vaart en is toch erg leuk!
Het blijkt dat dit onze oefenronde is, die hebben we succesvol afgelegd. Dus we gaan met de buggy naar een andere duin. Die is veel hoger maar wordt door een groep voor ons in 2 etappes afgelegd. Beetje saai. Dat denkt onze chauffeur ook dus wachten we geduldig tot de hele groep helemaal beneden is. Mijn board wordt weer gewaxt. Ik weet inmiddels dat ik mijn voeten goed in de lucht moet houden om niet af te remmen. En daar ga ik! Ik vlieg met een noodvaart het eerste deel van de duin af. En al had ik willen stoppen, ik ga te snel en dender direct het tweede en nog veel steilere deel af. Wind suist door mijn haren, zand zit overal maar wat is dit gaaf!
We hebben nog een laatste duin te gaan. Robert zet hier zijn appje aan die we gebruiken met skieën om de snelheid te meten. Hij vliegt de duin af en schiet een behoorlijk stuk door. Ik zie hem uiteindelijk remmen. Het zand spat op. Het blijkt dat we met deze duin 45 km per uur hebben gehaald. Vet! Het voelt een beetje als het roddelen met wintersport. Tikkie gevaarlijk, maar daarom wel zo leuk. We ronden het avontuur af met nog wat gecross over de duinen. Het kan mij niet lang genoeg duren, maar Robert is enigzins opgelucht als het voorbij is. Als ik hem moet geloven ging het soms echt op het randje van omklappen. Ach ja, you only live once!
Nu gezellig terug naar lima. 4,5 uur spaans nagesynchroniseerde b-films kijken in de bus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
