Vino vino vino a Mendoza

Van Santiago is het 8 uur met de bus naar Mendoza, waar we wederom een oversteek maken over het Andes gebergte. Maar na een uur staan we stil. En dat duurt steeds langer. Wat blijkt, de bus is stuk en het is niet gelukt hem zelf te maken. En nu moeten we wachten op een nieuwe bus. Zo'n 1,5 uur later gaan we weer rijden. Hoewel vervelend, in Argentinie en Chili is vervangend vervoer goed geregeld. Je weet dat ze je naar je bestemming brengen. Ik vraag me af hoe dat in Bolivia en Peru gaat.

We rijden door mooi rood-oranjekleurig woestijnlandschap. Precies de kleuren van een van de gerechten van Boragó die het noorden vertegenwoordigde. Aan de voet van de Andes zien we dat de weg steil omhoog in zo'n 18 scherpe haarspeldbochten. Allen zonder vangrail en er denderd een hoop vrachtverkeer overheen. Dat is toch even slikken, maar het gaat natuurlijk goed. We klimmen tot 3.000 meter. We zien sneeuw liggen en het sneeuwt zelfs een beetje. Van 20-25 graden zonnig weer zitten we mu opeens in 5 graden guur weer. En dan komen die onvermijdelijke grensformaliteiten waarbij ook de tassen worden gecontrolleerd op verboden waren. We staan bibberend buiten te wachten. Wat fijn toch dat we in Europa het Schengen-verdrag kennen. En als we afzakken veranderd het weer opnieuw naar zonnig en blauw.

We hebben twee volle dagen in Mendoza. De eerste besteden we aan het verkennen van de stad. Het is breed opgezet en bevat 5 centrale pleinen die zijn verdeeld als op de dobbelsteen. Het is bewust zo aangelegd zodat bij een aardbeving de inwoners naar de pleinen geëvacueerd kunnen worden. De straten zijn om diezelfde reden breed. Als gebouwen instorten blokkeren ze hopelijk niet de hele straat. Hier is voor gekozen nadat ik 1860 Mendoza in puin lag na een aardbeving. Het maakt nu de stad lommerijk.

Elk plein heeft een eigen uitstraling. De mooiste is Plaza Espanja die versierd is met Spaanse mozaiektegels bekend uit Zuid Spanje. Diezelfde invloeden zien we terug in het gebouw voor de Bank van de Nationale Hypoteken. Het ziet er Moors uit en is binnen versiert met mozaiektegels. Met één dag heb je het stadje al snel verkend. Het leven komt hier vooral 's avonds op gang. Dus gaan we die avond naar het chique Hyatt hotel om bij de wijnbar lekkere wijnen te proeven en tapas te eten. Hoe chique het ook mag zijn, voor Nederlandse begrippen kun je casual gekleed. Wel handig want dat is de enige dresscode die wij mee hebben. En ook hier staat een tv aan op een zender die videoclips van de jaren '80-'90 uitzenden. Dit zien we op veel plekken, alsof ze in die periode zijn blijven hangen. We zien nog net niet iedereen met enorme schoudervullingen lopen.

De tweede dag gaan we met de regionale bus naar Maipu waar we fietsen willen huren voor de bike & wine tour. Het is even een gedoe voor we een pas hebben geregeld die we kunnen opladen met geld voor de bus. Maar het werkt simpel. Met z'n tweeen kunnen we op een pas. Je zegt tegen de chauffeur waarheen en dan slaat hij het bedrag aan. Even swipen en geregeld. Niks in- en uitchecken. En het kost geen drol. Wel betalen 50 ct pp voor eem rit van meer dan 30 minuten.

Het is niet makkelijk in Maipu een fietshuur te vinden. De lonely planet zegt dat de concurrentie moordend is. Wij zijn blij als we eindelijk eem verhuurder vinden, die bovendien niet zoals verwacht in het centrum zit maar erbuiten. Het is gelukkig een stralende dag. We krijgen een kaart, water en tips en we gaan. Hoewel het landschap zelf niet heel indrukwekkemd is, is het contrast met de achterliggende besneeuwde pieken van de Andes met wijngaarden wel adembenemend. We doen 4 wijnboeren aan. De eerste Tempus Albus is het mooist. Een strak modern design gebouw met een ruim dakterras met uitzicht op de wijngaard en Andes. De plek voor onze lunch, die goed smaakt, samen met een proeverij van 6 wijnen. Gelukkig in nette porties, we beginnen pas. Dan door naar Vina del Cerno, aanbevolen door zowel planet als de verhuurder. Wij vinden de wijnen goedkoop bocht en drinken ze niet op, wat de dame in kwestie niet zo leuk vindt.

Bodega di Tomasso is een oud familiebedrijf. We krijgen een informatieve korte tour en zien de binnenkant van de eeuwoude fermentatietanks, die nu alleen nog worden gebruikt om de flessen op temperatuur te houden. Alle druiven worden handgeplukt, de beste bewaart men om zelf wijn van te maken. De rest wordt verkocht aan andere wijnboeren. Geldt ook voor de houten vaten. Na 2 keer worden ze doorverkocht. Het is nog steeds een familiebedrijf, inmiddels 4e generatie. We proeven drie lekkere wijnen en gaan door naar Laur die olijfolie maakt. Een welkome afwisseling. We proeven 5 soorten olie en 2 soorten balsamicoazijn. Bijzonder zoveel smaakverschillen te proeven. We kopen olie en heerlijke balsamicoazijn dat een jaar gerijpt heeft in eikenhout. Dan de laatste stop: Carinea. Een kleine Franse wijngaard. De mensen zijn 13 jaar geleden gestart, zonder dat ze ooit wijn hebben gemaakt. Het echtpaar is al tegen de 70, wat een lef zo je leven om te gooien. We kiezen voor het proeven van de duurste wijnen: de reserva's. Ondanks dat het volle rode wijnen zijn (malbec, syrah en een blend van 70% malbec met syrah en cabernet sauvignon), zijn ze mooi in balans en elegant. De lekkerste wijnem die we hier hebben geproefd, helaas zonder verkooppunten in Nederland. Wellicht dat we ze daar nog mee kunnen helpen. We kopen de Malbec Rose om later deze reis soldaat te maken. Inmiddels zijn we rozig en hebben we wat zware benen. En dan moeten we nog 30 min fietsen. Een uur te laat brengen we de fietsen terug. Maar de verhuurder is heel vriendelijk en geeft ons als afscheid ook nog wijn. Eenmaal in ons appartement zijn wij niet meer in staat de hort op te gaan.

De volgende dag vroeg op. Om 9 uur hebben we de bus naar La Rioja. Een tussenstop naar Salta. Ook willen we graag naar het Nationaal Park Talampaya icm the valley of the moon. Het beloofd vergelijkbaar te zijn met de grand canyon, en nog meer. We hebben al diverse foto's in fotoboeken gezien. Alleen het regelen van de tour gaat nog wat stroef, maar zal vast goed komen.