Santiago de Chili

Van Punta Arenas vliegen we in 4 uurtjes naar Santiago de Chile. Maar wat een ander wereld is dat. De temperatuur ligt een graad of 15 hoger. Dus eindelijk eens een korte broek aan! En de omgeving is totaal anders. Van ruige blauwgrijze bergen en groene grassen en vetplanten naar rood gesteente, woestijnzand en bijbehorende planten.

We zitten in een appartementje aan de rand van het centrum. Fijn om weer eens wat meer ruimte om je heen te hebben en niet met de wc-rol onder je arm naar het toiletgebouw (aka de schuur) te lopen. We zitten op de 12e verdieping van het in totaal 21 verdiepingen tellende gebouw. Met een klein aangrenzend balkon en heldere lucht kunnen we ver kijken. Maar als ik naar beneden kijk gaan mijn knieën automatisch heftig knikken. Wat hoog!

We hebben slechts een volle dag in Santiago. Het is een pitstop naar de Mendoza. De meeste mensen horen we vrij negatief over Santiago. Het zou saai zijn. Maar wij vermaken ons prima. De stad is ruimer opgezet dat de ander steden en geeft letterlijk meer lucht. Er zijn mooie pleinen, parken en een oud stadscentrum met koloniale gebouwen. Hier lijkt het alsof je in Zuid Spanje zit. De sfeer is ontspannen.

Na onze tour door de oude stad nemen we de metro naar Museo de la Memoria los Derechos Humanos. Dit museum is in 2010 geopend in een volledig nieuw ontworpen pand daf goed past bij het doel van dit museam: vertellen over de gruwelen van het dictatorschap van Pinochet. De eerste 2 verdiepingen bevatten een permante expositie met foto's, documenten, kranten en televisiebeelden over het moment van de bombardementen op Santiago incl de laatste rede van president Salvador Allende en de eerste speech van Pinochet, tot en met de terreur en getuigenissen van overlevenden. Er is een enorme glazen muur met erop allemaal ingelijste foto's van politieke tegenstanders die het regime niet hebben overleefd. Ook al is veel in het Spaans, je krijgt een goede indruk van de horror. En ook al koos in 1990 60% voor 'no' en daarmee tegen het regime, nog zo'n 40% yes en daarmee voor Pinochet.

De derde verdieping is ingericht met foto's van Jaõa Pina met de titel Sombros del Condor. Dit is de codenaam voor een geheime operatie waarbij de dictators van Argentinië, Brazilie, Chili, Uruguay en Paraguay een pact sloten om elkaar te helpen hun politieke tegenstanders op te ruimen. Dus als je denkt veilig te zijn, moet je alsnog vluchten voor een andere dictator. De foto's zijn recent gemaakt en allemaal zwart-wit. Ze laten enkele schurken zien die hun oordeel afwachten, slachtoffers en de martelcellen. De foto's zijn indringend en raken je diep. Vooral het feit dat de dicators samenwerkten en de praktijken geinspireerd zijn door de nazi's die, gevlucht uit eigen land de nieuwe dictators gretig hielpen hun technieken te verfijnen, hakt er bij ons in.

's Avonds is het tijd voor een luchtiger vermaak. We genieten op ons dakterras op 21 hoog bij het zwembad van de ondergaande zon en zien in de verte de pieken van de Andes. En dan gaan we naar Boragó restaurant dat sinds dit jaar als nieuwe binnenkomer in de top 50 van de wereld staat. We hebben enkele foto's gezien van prachtige kunstige gerechten. En als ons 18 gangen diner van start gaat worden we zeker niet teleurgesteld. Het ene gerecht is nog mooier dan het andere en worden perfect begeleid met heerlijke chileense wijnen en huisgemaakte sappen. Het vertelt een mooi verhaal over Chili. De kleuren, smaken en geuren brengen ons terug naar de plekken waar we zijn geweest. Voor wie van goed eten houdt een must als je in Santiago bent!

Voldaan ploffen we in bed. De volgende ochtend een rustige start met daarna de bus dwars door de andes (over een bergpas van bijna 3000m) naar Mendoza. Daar hebben we twee volle dagen en zijn we van plan die te benutten om wijn te proeven.