Het ijs op

Nadat we nog een nacht gekampeerd hebben in El Chalten vertrekken we naar El Calafate. Dit dorp ligt aan de zuidkant van het park Los Glaciares. Het is groter en een stuk toeristischer naar El Chalten. Veel winkels verkopen prulleria waaronder veel maté bekers. We vinden een camping bij een restaursnt waar de locals heen gaan voor hun parrilla. Om het vuur staan vier hele lammen. Ze zijn wijd uitgespreid op stokken en om de zoveel tijd worden ze omgedraaid zodat ze lekker goudbruin en knapperig worden. Het water loopt ons in de mond.

Maar eerst het dorpje in. We hebben dringend argentijnse dollars nodig. Voor onze tour op de gletcher hebben we noodgedwongen veel dollars moeten inwisselen omdat we nergens konden pinnen. Maar ook in El Calafate kunnen we niks pinnen. We zijn niet de enige gefrustreerde toerist die de bank verlaat. Wat is hier toch aan de hand? We hebben nog een hoop Chileense pesos. En hoewel er geen officiële wisselkantoren zijn, wordt er op veel plekken druk gehandeld. We worden door verwezen naar een restaurant waar we de pesos tegen een gunstige koers kunnen wisselen. We kunnen weer even vooruit. Nu hopen dat we in Santiago aan dollars kunnen komen, als back up als we weer zo'n situatie belanden. De economische situatie in Agentinië is niet echt stabiel. Er is best veel inflatie. Als je in een week ergens twee keer eet kunnen de prijzen al anders zijn.

We gaan door naar een winkel om wandelschoenen voor Caroline te huren. En dan struinen we wat rond. Bij het meer spotten we in de verte flamingo's en we genieten van de ondergaande zon. Terug bij de camping schuiven we aan in het restaurant. De jongen van de receptie wordt erbij gehaald om de kaart te vertalen. Een parrilla bevat naast lam ook bloedworst, biefstuk en orgaanvlees. Met name dat laatste spreekt ons niet aan. Wij willen enkel lam. Inmiddels bekend met de porties hier bestellen we lam voor 1 persoon en een salade voor 1 persoon. Even later komt er een dampende grillplaat aan vol lam die we met z'n tweeen net op kunnen. Wat is dat heerlijk! We slapen heerlijk soezelig op onze volle maag.

En dan breekt de dag aan waarop we de perito moreno gaan beklimmen. We rijden zelf naar de haven en halen ternauwernood de boot. Die brengt ons naar de andere kant en geeft ons een spectaculair zicht op de immense gletcher die uitmondt in het water. Hij is kilometers breed en in het begin en het midden 500-800 meter dik. Er drijven ijsschotsen in het water vlak bij de dreigende en imposante muur van ijs. Eenmaal aan de overkant moeten we eerst nog 50 minuten hiken. We komen op een verzamelpunt waar we een harnas om krijgen en de speciale ijsijzers worden opgemeten. En dan naar de rand van de gletcher. De ijzers worden vast gemaakt en we maken ons op om 3,5 uur op het ijs te lopen.

Het is gelukkig windstil en niet koud. Wel is het grauw, maar de kans dat je zon hebt hier is altijd klein. De nevel bedekt de achterliggende bergen met het grote ijsplateau die uitmondt in verschillende gletchers, waaronder de perito moreno. Die is in totaal 37 km lang. Wij lopen op de uitlopers. Het is een gletcher in evenwicht. Wat hij kwijt raakt groeit in de bergen weer aan.

Met de ijzers onder onze schoenen hebben we goede grip op het ijs. We kunen recht omhoog en naar beneden lopen zonder dat we glijden. Het ijs is grofkorrelig als op elkaar geperste ijsklonten. Het is wittig, soms grijs en soms zwart van de grond die het meneemt. Maar daar waar openingen zijn kleurt een felblauw licht. Alsof er lampjes in zijn gedaan, zo intens is de gloed. Het begin is heel golvend. Alsof we op de bevroren zandduinen van de sahara lopen. Verderop is het steiler. En we kijken uit op een rug vol scherpe ijspieken.

Omdat het ijs beweegt moeten de gidsen telkens op zoek naar een veilig beloopbaar pad. Het maakt elke tocht uniek. We zijn in totaal met 11 man en 2 gidsen. Een groot deel is toevallig Nederlands en enkele koreanen die vooral erg druk zijn met hun telefoons en gopro voor idiote selfies. Een van hen verliest bijna hun telefoon in een van de spelonken van de gletcher. De gids kon het nog net op tijd stoppen.

De tocht is fantastisch. We genieten van de grillige vormen die onderbroken worden door intens blauw licht, waterstromen en smurfblauwe waterpoelen. Ondertussen leren we veel van de gletcher. En dan is het tijd om terug te gaan. Eenmaal van het ijs af moeten we nog 40 minuten terug. We moeten een kleine detour nemen bij de waterval omdat het pad te nat is. Als we aankomen bij de boot merken we pas hoe moe we zijn. We zijn de hele dag op pad geweest maar het was elke minuut waard.