Het dorp zonder wegen: Tortel

Na weer een vroeg vertrek laten we patagonia park achter ons en gaan we op weg naar Tortel. Veel zuidelijker dan dit kun je in Chili met de auto op de carretera austral bijna niet komen op Villa O'higgins na. Maar dat laatste slaan we wegens tijdgebrek en onbegaanbaarheid over. Ja Punto Arenas ligt nog zuidelijker, maar dat bereik je met de auto alleen via Argentinië.

De dag begint weer net zo stralend als de voorgaande. Met weemoed verlaten we patagonia park. In cochrane brand opeens ons lampje van de moter, en die stopt niet. Shit! Gaat onze fantastische happycar ons in de steek laten? We bellen het noodnummer en die stelt droog vast dat we ons geen zorgen moeten maken. De temperatuur van de moter is goed en de auto rijdt niet raar of anders? Dan heeft het stof zeer waarschijnlijk een sensor verstopt. Niks aan de hand ga lekker verder, want in cochrane is wellicht sowiewo geen garage die de auto kan uitlezen. Hoewel het plausibel klinkt, er is geen plek van de auto niet bedekt met stoffig zand, gaan we met een dubbel gevoel verder.

Gelukkig is de gravel-weg naar Tortel op en paar stukken na super glad waardoor we kunnen doorrijden (=50 km/h). Het weer slaat wel om. Grauwe wolken pakken samen en als we bijna bij tortel komt miezert het. De temperatuur is daarmee direct koeler. We pakken ons goed en zo waterdicht mogelijk in en gaan het dorpje in. Het is gebouwd op de steile klippen van een groene rotisge wand. Je kunt alleen te voet er doorheen over de vele houten paden waarmee je net als de huisjes aan de rotswand boven het water hangt. Het water zelf, is zelfs in het grauwe weer, melkachtig turkois. Het is terecht zoals een bordje zegt een 'tipicalo' dorpje. Vanwege de zware benen en slechte weer houden het bij een wandeling door het dorp. Toevallig komen we de fransen uit tranquillo weer tegen. Zij gaan wel door naar ville o'higgins. Vanaf daar moeten ze een veerboot pakken en dan nog 30 km lopen om el chalten te bereiken. Wij moeten daar ook naartoe, en hemelsbreed zitten we nu veel dichterbij, maar die laatste veerboot kan geen auto's vervoeren, dus moeten wij weer helemaal terugrijden voorbij cochran, patagonia park en puerto bertrand om de grens bij chile chico te nemen.

We nemen en uitgebreide warme lunch met uitzicht op de baai en gaan erna terug. Het is nog zeker 5 uur rijden naar puerto bertrand waar we willen overnachten en hopelijk te kunnen raften op de heftigste (en meest blauwe) rivier van chili: rio baker.

Ps: het lampje van de motor is spontaan weer uit gegaan :)