Into the jungle & pampas

Met enige vertraging komen we aan in Rurrenabaque. We landen op een klein stuk asfalt midden in het groen van de jungle. En als we uitstappen valt de vochtige hitte meteen als een handoek om ons heen. We pakken de taxi en worden afgezet bij Max adventure tours. Met hen zullen we drie dagen de jungle in gaan.

We herpakken onze backpacks zodat we alleen het noodzakelijke meenemen, de rest laten we achter bij Max. En we ontmoeten onze mede-reizigers: Jurgen en Karen, een heel aardig Duits stel. We ontmoeten onze gids: Pedro. Hij is opgegroeid in de jungle, dus de komende dagen zal hij ons veilig alle dingen laten zien die een ongetraind oog mist. We stappen op de boot, wat lijkt op een houten boomstam met dak, en vertrekken.

Het is een prachtige tocht van 1,5 uur. We varen over een van de zijtakken die uiteindelijk uitmondt in de Amazone. De rivier is modderig bruin, heeft een flinke stroming, kan behoorlijk kolkenen is tot 250 meter breed. En daar waar de rivier ophoudt gaat het over in intens groen. In eerste instantie zijn het bergen, daarna wordt het vlakker. Maar de verschillende bomen en struiken groeien zo welig dat het lijkt of het bos naar het water gestuwd wordt. Soms vallen er dan ook bomen in het water.

We meren aan en moeten dan nog een kleine 10 minuten lopen. Nu de wind van de boot wegvalt overvalt de klamme hitte ons weer. En we moeten ook nog water meezeulen. Binnen de kortste keren zijn we bezweet, iets waar we de komende dagen snel aan zullen moeten wennen. Midden in de groene jungle staat ons verblijf, typisch wat je verwacht van een junglehut. Het gebouw staat op palen ivm slangen etc. Het dak is gemaakt van bladeren, de hut zelf is helemaal van hout en is open. Met deze hitte heb je geen deuren en ramen nodig. Onze slaapplek heeft ramen van muskietennetten en we hebben klamboes bij ons. We hebben comfortabele bedden en delen de kamer met zijn vieren.

En dan beginnen we aan onze eerste wandeling door de bush. We waden door het groen, worstelen ons over en onder boomstronken door en passeren riviertjes. Ondertussen leert Pedro ons de planten en hun geneeskundige werking kennen. Ook zien we veel vlinders in prachtige kleuren, sommige zo groot als bladeren. Omdat er geen elektriciteit is gaan we vroeg slapen. De volgende ochtend doen we een wandeling van een uur of vijf. Hoewel we niet hoeven te klimmen is het pittig vanwege de warmte. Maar we zien wilde varkens, en ruiken ze vooral (vies!), zien een hert, staan tussen honderden vlinders en zien kikkers en een chinchilla. Het is verbazingwekkend hoe Pedro al zijn zintuigem gebruikt. Hij kijkt, ruikt en luistert en vindt de meest kleine en gecamoufleerde dieren die we zelf nooit hadden gezien. En kan ons er veel over vertellen. 'S avonds gaan we vissen, helaas lukt het niet zo goed, maar de ene die we vangen smaakt heerlijk.

Als het donker is gaan we bepakt met zaklampen de jungle weer in. Het is bijzonder de geluiden van de jungle te horen. Keiharde raspen van cicaden, vogels, brulapen. En dan lichtten er opeens twee hele felle ronde ogen op: de jaguar! Omdat het pikdonker is, is het lastig uit te maken hoe ver hij van ons vandaan is. Gebiologeerd staren we in de fonkelende ogen. Wat bijzonder om deze schichtige dieren te zien, ook al zijn het enkel de ogen. We zien nog boomkikker en grote spinnen en komen veilig terug en kunnen lekker slapen. De laatste ochtend doen we het rustig aan en maken we elk een ketting van natuurlijke materialen en hebben we de grootste lol met Pedro.

Omdat we graag meer dieren willen zien besluiten we samen met Jurgen en Karen ook naar de pampas te gaan. We kunnen de volgende dag al mee. Er wordt een ander jonger stel bij ons gezet, Jerry die Duits is en Deborah die Boliviaans is maar in Berlijn studeert. Ook met hen klikt het goed, het belooft weer een leuke trip te worden. We rijden eerst 2,5 uur en moeten dan nog een stuk met de boot. We waren al gewaarschuwd dat die geen dak heeft, dus smeren we ons goed in en hebben we armbedekkende kleren aan. Maar goed ook, de zon is intens fel en er is geen schaduw. Het is bloedheet. De jungle was koeler!

We zien veel dieren, waaronder veel kaaimannen, reigers, capibara's, commorants, macaws, kleine gele aapjes en zelfs al de eerste rivierdolfijnen. De accomodatie is heel basics, helaas wat uitgewoond. Maar het is erg gezellig. We gaan per boot naar de 'kroeg' en kijken met een biertje naar de zonsondergang en ontmoeten veel andere mensen. De avond vliegt om. De volgende dag gaan we op zoek naar slangen. Gewapend met laarzen en tegen de zon beschermende blousen waden we door het natte grasland. Al snel vindt Jurgen de eerste cobra, naja nep cobra, hij is gelukkig niet giftig maar zeker niet ongevaarlijk. Oscar, de gids, probeert hem te vangen. We zien de slang kronkelen en springen, hij haalt uit naar Oscar en verdwijnt dan bliksemsnel. We lopen verspreidt en speuren het drassige gras af, de zon brandt in onze nek en we zijn doorweekt van het zweet. Even later vindt Oscar nog een cobra. Deze is nog veel groter, maar het lukt ook dit keer niet hem te vangen. We zoeken nog een tijd door, helaas vinden we geen anaconda.

Na de lunch is het tijd voor siësta en dan gaan we vissen. Ditmaal op piranha's. We hebben al snel beet maar halen de ene na de andere catfish eruit. En omdat het kleintjes zijn moeten we ze terug gooien. Het eraf halen is niet eenvoudig, ze hebben scherpe stekels. Bij één van mijn vangsten vliegt de vis tegen Robert aan en maakt meteen een pijnlijke snee in zijn enkel. Uiteindelijk vangen we een grote catfish en drie piranha's die we later bij het avondeten opsmikkelen.

De volgende ochtend gaan we op zoek naar de rivierdolfijnen. We hebben er al veel gezien, maar er is een plek om met ze te zwemmen. De nieuwsgrierigheid wint het van de angst om het troebele water in te gaan. Niet alleen angst voor kaaimannen en piranha's, maar je ziet niks en ik vraag me af in hoeverre je ziek van het water wordt. Het water is ondiep en de dolfijnen komen hier voor de visjes. We zien er diverse opduiken. De ene keer horen we ze briesend uitademen, de andere keer zien we hun roze staarten. Ze bewegen gracieus, hebben een lange spitse snuit en zijn wel 2 tot 2,5 meter lang. En dan springt er één vlak naast me uit het water. Ik schrik me rot. En even later voel ik ze aan mijn benen. Ze knabbelen er zacht aan om contact te maken, het doet geen pijn maar omdat je het niet verwacht schrik je je lam. Een dolfijn spettert me zelfs helemaal nat! Ze zijn heel lief en nieuwsgierig en worden wat rustiger zodat we ze uiteindelijk vast kunnen pakken. Ze voelen een beetje stevig sponzig. Een meisje kan zelfs even aan zijn staart hangen en meezwemmen. Ze worden er niet wild van en wij doen voorzichtig met ze. Het is een bijzondere ervaring deze prachtige dieren van zo dichtbij mee te maken.

En dan is het tijd om te gaan. Na de lunch stappen we in de boot en gaan we terug. Robert is helaas niet lekker geworden en gloeit, hij lijkt bevangen van de hitte. Gelukkig is Karen dokter en kunnen we als we de overstap naar de auto maken aan koude cola en ijs komen zodat hij zijn lijf wat kan koelen. De verkoeling van het zwembad van ons hostal is dan ook heerlijk. En Robert knapt flink op.

Morgen vliegen we weer terug naar La Paz. Dan is het de bedoeling direct door te gaan naar Copacobana zodat we de dag erna naar Isla del Sol kunnen. Het is alleen even afwachten hoe ons lichaam reageert om weer terug de hoogte in te gaan. We hebben de coca bladeren al gekocht, fingers crossed!