De dodelijkste weg ter wereld

Na enkele fijne en ontspannen dagen in het pitoreske Sucre, zijn we naar La Paz gevlogen (het hoogste internationale vliegveld ter wereld). Een tussenstop voor we naar Rurrenabaque gaan. In tegenstelling tot Sucre is La Paz groot, hectisch en vol dampende autogassen. De stad begint op 4100 meter. Dat is het plateau en tussen de bergen ingeklemd, stijl naar beneden waaiert de stad zich verder uit. Omdat we in het donker aankomen zien we allemaal fonkelende lichtjes in de diepte.

We zijn slechts 1,5 dag in La Paz omdat we niet zo gecharmeerd zijn van dit soort grote, vieze en laawaaiige steden. We hebben een B&B is een rustige wijk geboekt en moeten de volgende dag alweer vroeg op. Want er staat een spannende trip op de planning: mountainbiken van de 'dodelijkste weg ter wereld'. Sorry ouders, we hebben dit maar even wijs voor jullie verzwegen. ;-)

We doen dit niet omdat we een doodswens hebben, maar omdat het een prachtige afdaling is. De weg was tot 2006 nog in gebruik maar er is inmiddels een nieuwe, alhoewel er nog wel enkele auto's rijden. Je start buiten de stad op 4700 meter hoogte. Het is er koud en er ligt nog zelfs wat sneeuw. We hebben gekozen voor Barracuda biking, een bedrijf met uitstekende fietsen met voor en achtervering (niet overbodig) , beschermende kleding en Engelstalige gids.

Het eerste deel is nog op asfalt, dit is het voortraject voor we de dodelijkste weg inslaan. We krijgen onze instructies en dan is het tijd om op pad te gaan. We sjezen in een trein naar beneden. De weg daalt tussen de bronsgroene bergtoppen door. Er volgen scherpe bochten en steile afgronden, maar dit is nog maar het voorproefje. De afdaling wordt opgebroken met tussenstops. Bij elke tussenstop controleert de gids of iedereen er is, en of het goed gaat. Er rijdt een tweede gids achteraan en helemaal achter ons rijdt het busje met extra fietsen. Ook mag je erin stappen, mocht het avontuur toch te eng zijn.

Als we het geasfalteerde deel hebben gedaan wordt het tijd voor het echte werk. De dodelijkste weg heeft deze naam gekregen omdat er logischerwijs nogal veel mensen dodelijk zijn verongelukt. En dat komt omdat het een slechte gravelweg is met veel kuilen, die nogal steil is (in totaal dalen we 2100 meter in 30 km), slechts 3 meter breed (verkeer gaat hier beide richtingen op) en enorm steile afgronden kent waar je met gemak 600 meter maar beneden valt omdat vangrails amper aanwezig zijn.

Omdat verkeer dat omhoog rijdt voorrang heeft op dalend verkeer (wij) moeten we ook nog eens links van de weg rijden. Dat houdt in aan de zijde van de afgrond in plaats van de muur. Ik besluit me volldig op de weg te concentreren zodat de afgrond me niet de stuipen op het lijf jaagt. Maar de eerste paar honderd meter zien we die niet doordat de kloof is gevuld met wolken en mist. Het wordt ons nogmaals op het hard gedrukt niet met de voorrem te remmen, of ze uberhaupt hard in te knijpen. Dan vlieg je zo hard over de kop dat je je tanden kwijt raakt. Het is beter om zo min mogelijk te remmen en goed voor je uit te kijken. Tsja doe dat maar eens op zo'n weg. Want oja hij zit ook vol haarspeldbochten varierend van 90 tot 180 graden. En de bochten naar rechts zijn blind. Good luck!

Het klinkt als horror en waarom doen we het onszelf aan? Maar de weg zelf is prachtig. Naarmate je daalt wordt het steeds warmer en langzaam pellen we de warme kleren van ons lijf. De bemoste bergtoppen veranderen en vochtige groene bossen met bananenplanten. De uitzichten zijn schitterend. Enzoals gezegd we hebben een goed bedrijf gekozen met goede fietsen. Je moet hier niet voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten. De banden hebben razendgoede grip en de instructies van de gids, die ons bij elke stop verteld wat er komt en waar we op moeten letten, zorgt dat we zonder kleerscheuren naar beneden scheuren. We hebben gelukkig geen waaghalsen in de groep die zonodig stoer moeten zijn. Want er zijn genoeg mensen op die manier verongelukt met als resultaat vreselijke botbreuken of erger, de bodybag. Wel blijken we als groep erg snel en soepel te gaan. De gidsen zijn zeer tevreden.

Het enige wat ik er aan over heb gehouden zijn twee zeer pijnlijke onderarmen. Die hebben zoveel klappen van het stuiteren op stenen, gravel en kuilen op moeten vangen dat ze helemaal beurs zijn. Maar dit had ik niet willen missen. We worden beloond met een duik in een zwembad en een lunchbuffet. En als souvenir krijgen we een tshirt: beaten the deadliest road!

Morgenmiddag vliegen we naar Rurrenabaque, waar we maandag starten met een driedaagse tour door de Amazone. Daar kunnen we zwemmen met roze dolfijnen icm aligators, piranha's en anaconda's. Ik denk echter dat we het bij toekijken vanuit de boot houden. :-)