Terracotta aarde, cactussen en een enorme kloof
23 November 2015 | Argentinië, La Rioja
Om de lange tocht van Mendoza naar Salta op te breken stoppen we in het plaatsje La Rioja. Een beetje een slaperige bedoeling. Maar het is in de buurt van Talampaya park waar een mooie terracotta rode kloof is die we graag willen zien.
Het hostel is als een studentenhuis, basic en rommelig. De badkamer ronduit goor. Wel zijn de medewerkers zeer behulpzaam met onze trip naar Talampaya. We moeten om 7:00 de bus hebben. Ze zullen ontbijt om 6:00 klaar hebben staan en een taxi naar het station regelen. Om zeker te zijn dat het park open is, zondag is de 2e en laatste ronde van de presidentsverkiezingen, bellen ze wat rond. En het is open.
Om 5:30 gaat de wekker. Gelukkig is het snel licht en de temperatuur al 18 graden (wat een verschil met Patagonië) dus voelt het niet zo vroeg. Na een ontbijt met mierzoete kleffe broodjes is het wachten op de taxi. En die komt niet. De jongen belt rond en staat op de hoek maar geen succes. We besluiten te lopen en gelukkig komt er snel een taxi.
En dan is het ruim drie uur rijden in een oude krakkemikkige bus. Het landschap verandert van wijn- en olijfgaarden in terracotta rood woestijn landschap met groene struiken en boomhoge cactussen. De struiken en cactussen staan in bloei. Er is onlangs regen gevallen, de eerste sinds april! Hoewel er wel toeroperators naar Talampaya gaan, is het geldklopperij. Ze mogen niet het park in, alle excursies worden door het park zelf geregeld incl gidsen en vervoer. En voor een fractie van de prijs heb je een enkeltje met de bus.
De eerstvolgende tour start om 12:00 dus kunnen we nog 1,5 uur chillen op de loungebank en genieten van het heerlijke zwoele zomerweer. Het is geen drukbezocht park en al helemaal niet door buitenlandse toeristen omdat het zo afgelegen is. Zonde want het is er prachtig. En Robert kan z'n hart niet op, er is een dinosaurier parkje met levensgrote dinos en skeletten. Er zijn hier een aantal grote skeletten gevonden in de omgeving.
We rijden met een 4X4 truck naar de kloof en staan versteld door de enorm hoge en kaarsrechte rode wand waar we tegen aan kijken. Het doet denken aan de Grand Canyon. Aan het begin zijn enkele petroglieven te zien. Als we verder de kloof in gaan en tussen twee hoge rode wanden rijden voelen we ons nietig. De truck is zo groot als een kleine vrachtwagen, maar lijkt in dit landschap een speelgoedautootje.
Er zijn opvallend veel groene struiken. In het midden is er een zogenaamde botanische tuin. De bladeren en zaden van de struiken worden nog steeds gebruikt voor medicijnen. En je kunt er een halucinerend goedje van maken, wat de mensen in de pre historie gebruikten om dichter bij God te komen. Wat gezelliger dan de zondagse kerkdienst. ;-) De wand is hier niet spiegelglad maar bevat diepe verticale rimpels als schoorstenen, gevormd door de wind. Als we bij een schoorsteen staan en op 3 in koor ¡hola! roepen volgt er een enorme echo die zich drie keer herhaalt de hele kloof door. Op het einde zien we nog enkele immense losstaande rode torens en we kunnen zo ver kijken zonder maar iets van bewoonde wereld te zien. Een waanzinnige ervaring.
Om 16:00 gaat de bus terug, maar hij is ruim 30 minuten vertraagd. Als het lukt willen we de bus die avond naar Salta pakken, maar dan moet er genoeg tijd zijn om op en neer naar het hostel te gaan voor onze tassen. De bus is propvol er is precies nog plek voor ons. Ik wurm me in een stoel naast een moddervette tante die 1,5 stoel in beslag neemt. Robert gaat beneden zitten. En ondanks dat de bus vol is komen er bij de volgende stops gewoon nog mensen bij. En alsof het buiten niet warm genoeg is, zetten ze de verwarmimg aan. Just in case. Maar we komen op tijd aan. We regelen de een na laatste plekken naar Salta met Andesmar. Een fijne maatschappij met nette bussen. En Robert sjeest op en neer om de tassen te halen. Nu 10 uurtjes rijden en dan komen we vroeg in de ochtend aan in Salta. Hier willen we wat langer blijven om op te laden voor we naar Bolivia gaan en een 4 daagse trip maken van Tupiza naar Uyini (met vele geisers, vulcanen, vlaktes en meren).
Het hostel is als een studentenhuis, basic en rommelig. De badkamer ronduit goor. Wel zijn de medewerkers zeer behulpzaam met onze trip naar Talampaya. We moeten om 7:00 de bus hebben. Ze zullen ontbijt om 6:00 klaar hebben staan en een taxi naar het station regelen. Om zeker te zijn dat het park open is, zondag is de 2e en laatste ronde van de presidentsverkiezingen, bellen ze wat rond. En het is open.
Om 5:30 gaat de wekker. Gelukkig is het snel licht en de temperatuur al 18 graden (wat een verschil met Patagonië) dus voelt het niet zo vroeg. Na een ontbijt met mierzoete kleffe broodjes is het wachten op de taxi. En die komt niet. De jongen belt rond en staat op de hoek maar geen succes. We besluiten te lopen en gelukkig komt er snel een taxi.
En dan is het ruim drie uur rijden in een oude krakkemikkige bus. Het landschap verandert van wijn- en olijfgaarden in terracotta rood woestijn landschap met groene struiken en boomhoge cactussen. De struiken en cactussen staan in bloei. Er is onlangs regen gevallen, de eerste sinds april! Hoewel er wel toeroperators naar Talampaya gaan, is het geldklopperij. Ze mogen niet het park in, alle excursies worden door het park zelf geregeld incl gidsen en vervoer. En voor een fractie van de prijs heb je een enkeltje met de bus.
De eerstvolgende tour start om 12:00 dus kunnen we nog 1,5 uur chillen op de loungebank en genieten van het heerlijke zwoele zomerweer. Het is geen drukbezocht park en al helemaal niet door buitenlandse toeristen omdat het zo afgelegen is. Zonde want het is er prachtig. En Robert kan z'n hart niet op, er is een dinosaurier parkje met levensgrote dinos en skeletten. Er zijn hier een aantal grote skeletten gevonden in de omgeving.
We rijden met een 4X4 truck naar de kloof en staan versteld door de enorm hoge en kaarsrechte rode wand waar we tegen aan kijken. Het doet denken aan de Grand Canyon. Aan het begin zijn enkele petroglieven te zien. Als we verder de kloof in gaan en tussen twee hoge rode wanden rijden voelen we ons nietig. De truck is zo groot als een kleine vrachtwagen, maar lijkt in dit landschap een speelgoedautootje.
Er zijn opvallend veel groene struiken. In het midden is er een zogenaamde botanische tuin. De bladeren en zaden van de struiken worden nog steeds gebruikt voor medicijnen. En je kunt er een halucinerend goedje van maken, wat de mensen in de pre historie gebruikten om dichter bij God te komen. Wat gezelliger dan de zondagse kerkdienst. ;-) De wand is hier niet spiegelglad maar bevat diepe verticale rimpels als schoorstenen, gevormd door de wind. Als we bij een schoorsteen staan en op 3 in koor ¡hola! roepen volgt er een enorme echo die zich drie keer herhaalt de hele kloof door. Op het einde zien we nog enkele immense losstaande rode torens en we kunnen zo ver kijken zonder maar iets van bewoonde wereld te zien. Een waanzinnige ervaring.
Om 16:00 gaat de bus terug, maar hij is ruim 30 minuten vertraagd. Als het lukt willen we de bus die avond naar Salta pakken, maar dan moet er genoeg tijd zijn om op en neer naar het hostel te gaan voor onze tassen. De bus is propvol er is precies nog plek voor ons. Ik wurm me in een stoel naast een moddervette tante die 1,5 stoel in beslag neemt. Robert gaat beneden zitten. En ondanks dat de bus vol is komen er bij de volgende stops gewoon nog mensen bij. En alsof het buiten niet warm genoeg is, zetten ze de verwarmimg aan. Just in case. Maar we komen op tijd aan. We regelen de een na laatste plekken naar Salta met Andesmar. Een fijne maatschappij met nette bussen. En Robert sjeest op en neer om de tassen te halen. Nu 10 uurtjes rijden en dan komen we vroeg in de ochtend aan in Salta. Hier willen we wat langer blijven om op te laden voor we naar Bolivia gaan en een 4 daagse trip maken van Tupiza naar Uyini (met vele geisers, vulcanen, vlaktes en meren).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
