Patagonia Park

We zakken verder de carretera austral af. Net boven Cochrane ligt het net geopende park Patagonia. Net als Pumalin is dit enorme park prive eigendom van het echtpaar Kris en Doug Thompkins die een groot deel van hun vermogen is natuurbehoud in Chili stoppen. Samen met wetenschappers hebben ze het land wat eerst een estancia met schapen was, terug weten te brengen naar de oorspronkelijke staat. Geen gemakkelijke klus. Het land was compleet uitgeput en overbegraasd. Er stond meer dan 600 km hek, wat de guanaco's had weg gedreven. Alle hekken zijn weg gehaald en met de hand (!) zijn vele planten verwijderd en geplant. Tevens zijn er gebouwen gebouwd met o.a een restaurant en een lodge.

Het park is nog steeds in ontwikkeling. Er zijn nu 3 looproutes, een camping en lodge. Het restaurant kan putten uit een omvangrijke eigen groentetuin, maar dit is slechts het begin. De gebouwen zijn prachtig. De muren zijn van leisteen, de daken van koper. Binnen is alles afgewerkt met mooi hout. Vooral de vloeren zijn bijzonder, je loopt over de kopse kant van houten balken. Ze worden dagelijks in de was gezet, we moeten dan ook onze schoen uit doen om het restaurant te bereiken. Alles is tot in de laatste details ontworpen door Doug.

Om er te komen moeten we 10 km afleggen door een spectaculair gebied. Het is droger en goudgeel met steppes en grasvlaktes. Het doet ons denken aan ons geliefde Afrika. Het licht strijkt vergelijkbaar over het oppervlak een geeft alles een warme lichtgoude gloed. Maar ook hier hoge, scherpe bergruggen met besneeuwde toppen. En bossen. Geen regenwoud, maar hele droge, schrale bomen waar speciale mossen als lichtgroene 'gordijnen' hangen en moerassen. Het land heeft iets wijs en mysterieus over zich. We hebben er ontzag voor.

We melden ons bij het administratiekantoor en zijn blij dat hier wel alle faciliteiten open zijn. We worden welkom geheten door Nick die tot onze verbazing Nederlands is. De eerste die we in 4 weken tegen komen. Hij geeft ons een rondleiding en geeft achtergrond over het park. Hij is persoonlijk door Kris en Doug naar Chili gehaald om het restaurant op te bouwen. Niet vervelend. We krijgen uitleg over de hikes en besluiten morgen die van 25 km te doen. Hij zou goed te doen zijn en je krijgt een goed beeld van de diversiteit van het park. Vroeg slapen dus zodat we vroeg kunnen starten.

We rijden naar de camping. De weg is erg rul en hobbelig. Het lukt ons daardoor niet de laatste heuvel over komen. Slippende banden en een gierende moter ten spijt. Dat wordt kamperen op de parkeerplaats. We gaan vroeg op pad. Het is weer strakblauw, hoe veel geluk kun je hebben? Normaal is het in deze maand nog koud en 4 seizoenen in een dag ipv zonnig en blauw.

De 'korte klim' blijkt in totaal een klim van 900 meter te zijn. In het begin loopt het als een talud, je bent dus steeds iets aan het klimmen. Amper een recht stuk om even op adem te komen. En als we denken dat we het wel hebben gehad moeten we nog enkele steile rotsige klippen op klauteren. Ja makkie hoor! Onze benen worden zwaar en dit is maar het begin van de 25 km. Maar we worden beloond met overvliegende condors. Wat zijn die beesten imposant! En op de top (waar nog sneeuw ligt!) hebben we een immens uitzicht over de spectaculaire vallei waar de camping ligt. We staan nu op 1260 meter en overzien de grillige glooiingen die ooit zijn gemaakt door de gletchers. Even verderop licht een azuurblauw bergmeer. We gaan even aan de rand zitten, en nemen de omgeving in ons op. We zijn nu al 2 weken aan het rijden, maar nog elke dag staan we versteld van de ongerepte, ruige en diverse schoonheid van de Chileense natuur.

Als we uitgerust zijn gaan we verder. Het eerste stuk gaat over de rotsige richels van de bergwand waar we op lopen. Het biedt spectaculair uitzicht over de vallei. Als we dalen, soms nogal steil, verandert het landschap in grassig moeras en bossen. Het water is zo helder en zuiver dat we bij een stroompje onze bidons kunnen vullen. Onderweg zien we enkele guanaco's. Goede klimmers. We dalen steeds verder, maar het blijft pittig. Op sommige stukken moeten we vol in de ankers om niet in volle vaart vooruit te donderen. En omdat we op een bergrug lopen, moeten we veel omlopen omdat de kortste weg simpelweg onbegaanbaar is.

Gelukkig is alles goed aangegeven maar dit is zeker geen hike voor ongeoefende wandelaars. Niet dat wij nou zo ervaren zijn, maar we hebben al wat kilometer gemaakt. Eigenlijk op eem trail in pumalin na zijn alle hikes tot nu toe uitdagend geweest. Maar deze verslaat zelfs de vulkaan. Als we op de helft zijn begint de zool van een van mijn wandelschoenen los te laten. Dit is niet goed! Maar we moeten door. De zool gaat steeds losser en flapt, maar geeft nog grip. We dalen verder en komen in een meer groen weideachtig gebied. De ene zool zit nu nog voor 30% vast, en de andere laat nu ook los. We hebben nog 5 km te gaan langs de rand van de berg die we hebben beklommen. Het is een smalle richel, het pad is rul zand. Niet eenvoudig op schoenen met losse zolen. Als ze alleen nog aan de punt van mijn neus vast zitten trek ik ze eraf, het wordt gevaarlijk. Maar ik baal als een stekker. Het waren mijn goede wandelschoenen die me warm en droog houden en we moeten nog naar perito moreno en torres des paines. Ik heb nu alleen nog hardloopschoenen en allstars.

Zonder schammen bereiken we onze happy car. We hebben het gehaald! Het voelt echt als een mentale en fysieke overwinning. We rijden zo dicht mogelijk naar de camping om te douchen. Met kleren en al stappen we onder de warme straal zodat we ook het ergst zweet uit de kleren kunnen spoelen. Fris en soezelig zitten we in de zon. Die avond eten we in het restaurant. Hebben we wel verdiend. We beginnen met een borrel aan de bar en hebben leuke gesprekken met Nick die ook uit Utrecht blijkt te komen. Maar dat heeft hij opgezegd. Hierna gaat hij weer terug naar het hotel in ijsland (waar Kris en Doug hem geronseld hebben, de hoofdseizoenen sluiten naadloos op elkaar aan). Na een hoop gezelligheid en lekker eten gaan we terug naar de bus. Morgen vroeg op voor een 4 uur durende enkele reis naar Tortel. En we willen die dag ook weer terug. Anders hebben we straks te weinig tijd bij Torres del paines. We zijn nog nooit zo zuidelijk geweest en gaan nog zuidelijker. In januari waren we nog heel noordelijk in Noorwegen. Dat alles in één jaar!